Ακροστιχίδα Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Λʹ. Στίχων ἡ ἀκροστιχὶς τῶν πάντων στοιχείων, ἑκάστου ἰάμβου τέλος παραινέσεως ἔχοντος.

Ἀρχὴν ἁπάντων καὶ τέλος ποιοῦ Θεόν. 

Βίου τὸ κέρδος, ἐκβιοῦν καθ’ ἡμέραν. 

Γίνωσκε πάντα τῶν καλῶν τὰ δράματα. 

Δεινὸν πένεσθαι, χεῖρον δ’ εὐπορεῖν κακῶς. 

Εὐεργετῶν νόμιζε μιμεῖσθαι Θεόν. 

Ζήτει Θεοῦ σοι χρηστότητα χρηστὸς ὤν. 

Ἡ σὰρξ κρατείσθω καὶ δαμαζέσθω καλῶς. 

Θυμὸν χαλίνου, μὴ φρενῶν ἔξω πέσῃς. 

Ἵστη μὲν ὄμμα, γλῶσσα δὲ στάθμην ἔχοι. 

Κλεὶς ὠσὶ κείσθω, μηδὲ πορνεύοι γέλως. 

Λύχνος βίου σοι παντὸς ἡγείσθω λόγος. 

Μή σοι τὸ εἶναι τῷ δοκεῖν ὑποῤῥέοι. 

Νόει τὰ πάντα, πρᾶσσε δ’ ἃ πράσσειν θέμις. 

Ξένον σεαυτὸν ἴσθι, καὶ τίμα ξένους. 

Ὅτ’ εὐπλοεῖς, μάλιστα μέμνησο ζάλης. 

Πάντ’ εὐχαρίστως δεῖ δέχεσθαι τἀκ Θεοῦ. 

Ῥάβδος δικαίου πλεῖον, ἢ τιμὴ κακοῦ. 

Σοφῶν θύρας ἔκτριβε, πλουσίων δὲ μή. 

Τὸ μικρὸν οὐ μικρὸν, ὅταν ἐκφέρῃ μέγα. 

Ὕβριν χαλίνου, καὶ μέγας ἔσῃ σοφός. 

Φύλασσε σαυτὸν, πτῶμα δ’ ἄλλου μὴ γέλα. 

Χάρις φθονεῖσθαι, τὸ φθονεῖν δ’ αἶσχος μέγα. 

Ψυχὴ θύοιτο μᾶλλον ἢ τὸ πᾶν Θεῷ. 

Ὢ τίς φυλάξει ταῦτα, καὶ σωθήσεται;