«Πρέπει να κοινωνήσεις!»
Κυριακή πρωί και η Θεία Λειτουργία φτάνει προς το τέλος της.
–Κωστάκη, θα μου φέρεις αντίδωρο; είπε ο Λευτέρης βλέποντας μπροστά του τον εξάχρονο γείτονά του.
Είναι φέτος τελειόφοιτος και βιαζόταν να φύγει. Δεν ήθελε να καθυστερήσει περιμένοντας στη σειρά…
–Όχι, πρέπει να κοινωνήσεις!, του είπε αυστηρά και κάπως θυμωμένα ο μικρός, τόσο που ξαφνιάστηκε ο Λευτέρης.
Και πριν προλάβει να συνέλθει από την έκπληξη, ο Κωστάκης είχε ήδη μπεί στη σειρά με τα άλλα αγοράκια, για να κοινωνήσει.
Προς στιγμήν του ήρθε να γελάσει, συνειδητοποιώντας ότι στο μυαλό του ο μικρός είχε συνδυάσει αυστηρά το αντίδωρο με το… ΔΩΡΟ…“Τι νομίζεις, Κωστάκη, είμαστε όλοι μικρά παιδιά, να κοινωνάμε τόσο συχνά, όσο εσύ;”.
Σε λιγάκι επέστρεψε ο μικρός κρατώντας με καμάρι το αντίδωρο μετά τη θεία Μετάληψη στο χέρι του. Δεν είπε τίποτα. Του Λευτέρη όμως του καρφώθηκε στη σκέψη το ύφος και τα λόγια του: “Όχι, πρέπει να κοινωνήσεις!”.
Εδώ που τα λέμε, αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, έπρεπε να παραδεχτεί ότι δεν είχε λόγο να μην κοινωνήσει σήμερα. Δηλαδή… είχε… Δεν ήταν προετοιμασμένος! Έφερε στη σκέψη του τη χθεσινή μέρα…
Σηκώθηκε νωρίς το πρωί χθες, διάβασε για το φροντιστήριο και πήγε να γράψει το τεστ της Φυσικής. Γύρισε, έφαγε και κάθισε φαρδύς πλατύς στον καναπέ ανοίγοντας την τηλεόραση να δεί την αγαπημένη του ταινία. Κατά το απογευματάκι, του τηλεφώνησαν οι φίλοι του. “Πάμε καμιά βόλτα απόψε;”. Έτσι κι έγινε. Πήραν σουβλάκι και κάθισαν στην πλατεία να τα λένε μέχρι αργά. Κάποια στιγμή τους αποχαιρέτησε …“Παιδιά, φεύγω, έχω να πάω και εκκλησία αύριο”.
Καλή η παρέα του, χωρίς αντιρρήσεις και ειρωνείες στις θρησκευτικές του συνήθειες. Και καθώς τα έφερνε όλα στο νού του, του φάνηκε πως τίποτα άσχημο δεν είχε κάνει την προηγούμενη μέρα. Απλώς… (απλώς;) δεν είχε πάει η σκέψη του καθόλου στην επομένη, που ήταν Κυριακή. Στην οικογένειά του το Σάββατο η μητέρα έφτιαχνε νηστήσιμο φαγητό για όσους θα κοινωνούσαν. Το βράδυ, αν είχε συμβεί κάτι μεταξύ τους, φρόντιζαν να συγχωρεθούν, και μετά το φαγητό διάβαζαν τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Έτσι προετοιμάζονταν. Όμως αυτός, τώρα, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, δεν συμμετείχε και τόσο στο πρόγραμμα της οικογένειας. Στην εκκλησία βέβαια δεν έπαψε να πηγαίνει.
Έτσι και σήμερα, σηκώθηκε και πήγε, έστω και κάπως αργά. Το θέμα της Θείας Κοινωνίας όμως το είχε αμελήσει… Κι ας του είχε δώσει άδεια την περασμένη φορά ο πνευματικός, να προσέρχεται συχνά στο Μυστήριο. Προβληματίστηκε ο Λευτέρης, λυπήθηκε.
«Δεν στάθηκα άξιος αυτής της ευλογίας», σκέφτηκε με πόνο. Αμέλησα το σημαντικότερο απ’ όλα! Και βρέθηκε σήμερα αυτός ο μικρός, να με… ξυπνήσει!».
“ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ!”, αντήχησε η φωνή του μικρού μέσα του ξανά.
Τώρα μετάνιωνε. Ήταν καιρός να κάνει νέα αρχή…
ΦΙΛΟΘΕΟΣ
