Σήμερα 30/1 εορτάζουν:
- Άγιοι Τρεις Ιεράρχες
- Αγία Χρυσή
- Άγιος Ιππολύτος Πάπας Ρώμης
- Άγιος Κενσουρίνος
- Άγιος Σαβαΐνος
- Άγιος Θεόφιλος ο Νέος
- Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής ο Μυτιληναίος
- Ανάμνησις ευρέσεως εν Τήνω της ιεράς εικόνος της Ευαγγελιστρίας
- Ανάμνηση θαύματος Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου στη Ζάκυνθο
- Οσία Πελαγία του Ντιβέεβο
- Όσιος Ζήνων ο Νηστευτής εκ Κιέβου
- Άγιος Πέτρος Βασιλέας των Βουλγάρων
- Σύναξη της Παναγίας Θεοτόκου πέραν της Γωργίας
Οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες
Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε από τα τέλη του 11ου αιώνα, για να σταματήσουν οι φιλονικίες σχετικώς με το ποιος είναι ανώτερος. Ο Μέγας Βασίλειος; ο Γρηγόριος ο Θεολόγος; η ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Στα νεώτερα όμως χρόνια καθιερώθηκε ως εορτή των Γραμμάτων και γενικά της Παιδείας. Το ηθικό και πνευματικό τάλαντο του καθενός από τους τρεις δεν ήταν, βέβαια, εντελώς το ίδιο. Φιλοσοφικότερος και αλύγιστος στην άμυνα ο Βασίλειος. Θεολογικότερος και ποιητικότερος ο Γρηγόριος. Ευγλωττότερος και ηγέτης τολμηρότατος ο Χρυσόστομος. Αλλά και οι τρεις είχαν σε μεγάλο βαθμό ειλικρινή και θερμή πίστη, υπέρλαμπρη ευγλωττία, μεγάλη παιδεία, πλήρη αφοσίωση στη σημαία της Ορθοδοξίας, αγάπη στο ποίμνιο, αφοβία στους άρχοντες, ανεξάντλητη φιλανθρωπία, διαρκή νηφαλιότητα, άμεπτη σωφροσύνη, συνεχή αγώνα για την σωτηρία των ψυχών και το θρίαμβο της βασιλείας του Θεού. Ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος και ο Χρυσόστομος λάμπουν μέσα στους αιώνες και αποδεικνύουν ότι τα μεγάλα πνεύματα γνωρίζουν να συνδέουν την εφήμερη σοφία του κόσμου με τη βαθύτερη και αληθινή πίστη στο Σωτήρα μας Χριστό. Ο δε Ελληνισμός έχει αθάνατο καύχημα το ότι από τα σπλάγχνα του βγήκαν αυτοί οι μεγάλοι φωστήρες. Οι κυρίως μνήμες τους είναι: του Μ. Βασιλείου 1 Ιανουαρίου, του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου 13 Νοεμβρίου και του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου 25 Ιανουαρίου.
Η Αγία Χρυσή
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, και μαρτύρησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Όταν συνελήφθη απ΄ τους ειδωλολάτρες, στην αρχή άνοιξαν τις πλευρές της και έκαψαν τις πληγές της με αναμμένες λαμπάδες. Έπειτα έσπασαν με πέτρες τα σαγόνια της, και με μολύβδινα σφαιρίδια την ράχη της. Αλλ’ αυτή, αν και κατατραυματισμένη και ενώ πέθαινε, ομολογούσε την πίστη της. Η δε θηριωδία των φονέων της ήταν τέτοια, που αφού έθεσαν στο λαιμό της μεγάλη πέτρα, την έριξαν στον βυθό της θάλασσας. Αλλά τι κι αν το σώμα της εξαφανίστηκε απ΄ τα νερά, η μνήμη της παρέμεινε αιώνια και αθάνατη, περισσότερο χρυσή από το λαμπρότατο όνομά της.
