Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ• ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη με έναν από τους τελευταίους αγωνιστές της Αμμοχώστου
Ο κ. Χρήστος Προδρόμου, οικονομολόγος, τ. Πρόεδρος Κυπρίων Προσφύγων Ελλάδας, εκδότης της εφημερίδας «Προσφυγικό Βήμα», αγωνιστής του 1974 και πρόσφυγας από την κατεχόμενη Καρπασία, 50 χρόνια μετά ξαναζεί μαζί μας την ιστορία.
ΠτΝ: Σε ποια θέση υπηρετούσατε το 1974;
Στις 20/7/1973 κατατάχθηκα στο Κέντρο εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Αμμοχώστου, σε ηλικία 18 ετών, και στις 20/7/1974 βρέθηκα στις μάχες της Αμμοχώστου. Ήμουν ολμιστής και η αποστολή της ομάδας μου ήταν η ρήξη βλημάτων όλμων.
ΠτΝ: Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση, όταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή;
Στις 6 π.μ. της 20ής Ιουλίου άρχισαν οι βομβαρδισμοί των τουρκικών αεροπλάνων στο στρατόπεδο που υπηρετούσα. Ο πόλεμος μάς βρήκε απροετοίμαστους. Όμως, αμέσως λάβαμε τις προβλεπόμενες θέσεις μάχης.
ΠτΝ: Είχατε επικοινωνία με τους δικούς σας κατά τη διάρκεια του πολέμου;
Καμία επικοινωνία, καθώς αυτοί διέμεναν στο χωριό μου, τον Άγιο Ηλία Καρπασίας, που απέχει από την Αμμόχωστο περίπου 50 χλμ.
Στις 16 Αυγούστου 1974, όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό μου, σκότωσαν τον 80χρονο κατάκοιτο παππού μου, μπροστά στον πατέρα μου. Εκείνος έσκαψε και τον έθαψε προσωρινά. Στη συνέχεια συνέλαβαν τον πατέρα μου αιχμάλωτο και τον μετέφεραν στις φυλακές τους. Τον βασάνισαν άσχημα. Όταν τον ελευθέρωσαν, για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να περπατήσει.
ΠτΝ: Ποιά ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του πολέμου;
Η προδοσία που δεχτήκαμε από τους Διοικητές των Μονάδων μας, όταν μας είπαν να εγκαταλείψουμε την Αμμόχωστο.
Ήμασταν με δύο άλλους συμπολεμιστές μου σ’ ένα φυλάκιο κοντά στο Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Λουκά στην Αμμόχωστο. Ο Διοικητής μάς είπε να πολεμάμε και να μην εγκαταλείψουμε το φυλάκιό μας, αν δεν ειδοποιηθούμε. Ο ίδιος όμως μάς εγκατέλειψε. Όταν τελειώσανε τα πυρομαχικά μας, είδαμε τα τουρκικά άρματα σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από την Αμμόχωστο. Σε δέκα λεπτά, έφθαναν σε μας. Προλάβαμε να πάρουμε τον ατομικό οπλισμό μας και αστραπιαία εγκαταλείψαμε το φυλάκιο. Στη Δερύνεια, έξω από την Αμμόχωστο συναντήσαμε τον Διοικητή. Διαμαρτυρήθηκα που μας εγκατέλειψε, και με απείλησε με στρατοδικείο. Στη συνέχεια μάς διέταξε να ξαναμπούμε στην Αμμόχωστο, ώστε να ειδοποιήσουμε και τους υπόλοιπους 70 του Λόχου μας να εγκαταλείψουν την πόλη. Ήταν 15 Αυγούστου 1974. Καταφέραμε να μπούμε, να τους ειδοποιήσουμε και να γλυτώσουν. Ήμουν ένας από τελευταίους στρατιώτες που άφησαν την Αμμόχωστο.
ΠτΝ: Πώς νιώσατε με το τέλος του πολέμου;
Καμία δικαίωση. Η Τουρκία κατέλαβε το 37% της Κύπρου, σκοτώθηκαν πάνω από 6.000 άνθρωποι, υπήρξαν πολλοί τραυματίες και 200.000 πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα. Από τους 1.619 αγνοούμενους οι μισοί δεν έχουν βρεθεί, στην Καρπασία υπάρχουν ακόμα εγκλωβισμένοι. Οι Τούρκοι κατακτητές βεβήλωσαν τις εκκλησίες και τα κοιμητήριά μας.
ΠτΝ: Ξαναπήγατε από τότε στα μέρη εκείνα;
Το 2004, που ανοίξανε τα οδοφράγματα, πήγα με τα αδέλφια μου στο κατεχόμενο χωριό μου. Η ενορία μας του Προφήτη Ηλία καταρρέει χωρίς εικόνες. Ρημαγμένο και το κοιμητήριό μας. Το Δημοτικό σχολείο μας το μετέτρεψαν σε αποθήκες σανού. Η τουρκάλα έποικος μάς έδιωξε, δεν μας άφησε να μπούμε στο πατρικό μας σπίτι.
ΠτΝ: Τι λέτε στα δικά σας παιδιά και εγγόνια γι’ αυτή την ιστορία;
Έχουμε καθήκον και υποχρέωση να μιλάμε για την εισβολή στην Κύπρο. Εδώ και τέσσερα χρόνια, κάθε Σάββατο κάνω οδοιπορικά για όλα τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις της Κύπρου. Θα πρότεινα οι πενθήμερες εκδρομές σας να πραγματοποιούνται στην Κύπρο και στα Κατεχόμενα, για να δείτε από κοντά τα τεράστια εγκλήματα του Τούρκου κατακτητή.
Σας ευχαριστώ που μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί σας. Θερμή παράκληση, μην ξεχνάτε την κατεχόμενη ΚΥΠΡΟ μας, που ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά για 50 χρόνια.
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Ιούλιος 2024
