Σήμερα 13/5 εορτάζουν:

• Αγία Γλυκερία
• Όσιος Σέργιος ο Ομολογητός
• Όσιος Ευθύμιος ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
• Άγιος Λαοδίκιος ο δεσμοφύλακας
• Όσιος Παυσίκακος Επίσκοπος Συνάδων
• Άγιος Αλέξανδρος ο Μάρτυρας επίσκοπος Τιβεριανών
• Όσιος Νικηφόρος ο Πρεσβύτερος
• Ανάμνηση των εγκαινίων του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου Παντανάσσης στη νήσο της Αγίας Γλυκερίας
• Όσιος Ιωάννης ο Ίβηρας
• Όσιος Γεώργιος ο Ίβηρας
• Όσιος Γαβριήλ ο Ίβηρας
• Άγιοι Ιβηρίτες Μοναχοί οι Οσιομάρτυρες
• Μετακομιδή του Ιερού λειψάνου του Αγίου Μακαρίου του Ιερομάρτυρα
• Άγιος Αββανός
• Άγιος Ουαλεριανός Επίσκοπος Ωξέρρης
• Άγιος Ονήσιμος εκ Γαλλίας
• Άγιος Σαρβάτος Επίσκοπος Τονγκρέ Βελγίου
• Όσιος Θεόκτιστος
• Αγία Γλυκερία του Νόβγκοροντ

Η Αγία Γλυκερία

Η ἁγία μάρτυς Γλυκερία ἀνήκει στὴ χορεία τῶν καλ­λινίκων μαρτύρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας τοῦ 2ου αἰῶ­νος. Ἡ καταγωγή της ἦταν ἀπὸ τὴν Τραϊανούπολη. Αὐτοκράτωρ τῆς ἐποχῆς αὐτῆς ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος ὁ Εὐσε­βής (138-161) καὶ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς ὅπου διέμενε ἡ Ἁγία ἦταν ὁ Σαβῖνος. Ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας ὀνομαζόταν Μακάριος. Ἡ Γλυκερία ἀπὸ τὴ μικρή της ἡλικία ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ «ἀνέπτυξε ἔντονη χριστιανικὴ καὶ κατη­χητικὴ δράση». Αὐτὸ στάθηκε καὶ ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ ὁδη­γη­θεῖ στὸν εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα.

Ἄφοβα καὶ θαρραλέα ἡ πιστὴ κόρη Γλυκερία στάθηκε μπροστὰ στὸν σκληρὸ ἔπαρχο, καὶ ἀφοῦ χάραξε (ση­μεί­ω­σε) ἐπάνω της τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὁμολόγησε σταθερά: «Εἶμαι Χριστιανὴ καὶ δούλη Χριστοῦ». Ὁ Σαβῖνος τὴν ἀνάγκασε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Αὐτὴ πλησίασε τὰ ἄψυχα ἀγάλματα καὶ ἀπηύθυνε θερμὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο. Τὴν προσευχή της τὴν τελείωσε μὲ τὰ λόγια: «Ἰη­σοῦ Χριστέ, τὸ ἄμωμο καὶ ἄκακο Ἀρνίο τοῦ Θεοῦ, ἔλα σὲ μένα τὴν ταπεινὴ καὶ σύντριψε τὸν δαίμονα (τὸν Δία), ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη τέχνη, καὶ διασκόρπισε τὴν κακή τους θυσία». Καὶ ἀμέσως ἀκούσθηκε βροντὴ καὶ τὸ πέτρινο ἄγαλμα τοῦ Δία ἔπεσε στὴ γῆ καὶ συντρίφθηκε μὲ κρότο μεγάλο. Ὀργισμένος τώρα ὁ ἔπαρχος, μαζὶ μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων καὶ τὸ πλῆθος τῶν παρευρι­σκο­μέ­νων εἰδωλολατρῶν ὅρμησαν μὲ πέτρες καὶ λιθο­βο­λοῦ­σαν τὴν Ἁγία, γιὰ νὰ τὴν θανατώσουν παραδειγματικά, γιατὶ δημόσια τοὺς ντρόπιασε. Ὅμως οἱ πέτρες δὲν ἄγγιζαν τὸ ἅγιο σῶμα της. Ἡ Ἁγία σώθηκε θαυματουργικά.

Ἀκολούθησε ἡ φυλάκισή της. Στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα τὴν ἐνίσχυσε ἡ ἐπίσκεψη τοῦ ἱερέως Φιλοκράτη, ὁ ὁποῖος καὶ τὴν εὐλόγησε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἡ Ἁγία ὁδηγήθηκε στὸν ἔπαρχο γιὰ νὰ δικασθεῖ. Ὁ Σαβῖνος τὴν ἀπείλησε πώς, ἐὰν δὲν θυ­σιά­σει στὸν Δία, θὰ θανατωθεῖ. Ἡ Ἁγία προτίμησε τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου.

Τὴν κρέμασαν ἀπὸ τὰ μαλλιά. Τῆς ἔγδαραν τό κεφάλι. Τὴν κτύπησαν στὸ πρόσωπο. Ὅμως τὴν ὁρμὴ τῶν δημίων τὴν παρέλυσε ἡ θαυματουργικὴ παρουσία καὶ ἐπέμβαση ἀγγέλου. Ἡ Ἁγία πλημμυρισμένη ἀπὸ θεία Χάρη καὶ δύ­να­μη εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό… Ἀκολούθησε καὶ πάλι φυλά­κι­ση. Καὶ μάλιστα τώρα αὐστηρότερη, χωρὶς νὰ τῆς δίνουν φαγητὸ καὶ νερό, γιὰ νὰ πεθάνει ἔτσι καὶ νὰ «σβήσει» ἐκεῖ μέσα στὴ φυλακὴ μόνη, ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν ἐγκατέλειψε τὴν ἐκλεκτὴ δούλη του. Τὴν ἔτρεφε καθημερινὰ μὲ ἄρτο καὶ γάλα. Καὶ τὴν πότιζε μὲ καθαρὸ νερό, ποὺ τὰ ἔφερνε ἄγγελος. Ἡ εἴδηση αὐτὴ συγκλόνισε τὸν Σαβῖνο. Τὴν ἀποφυλακίζει καὶ τὴν ἀναγκάζει νὰ τὸν ἀκολουθήσει σὲ περιοδεία στὴν Ἡράκλεια. Στὴν πόλη αὐτὴ ἡ Ἁγία ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία ποὺ εἶχε μὲ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὴν εὐλογία ποὺ δέχθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Δομίτιο.

Τὸ μαρτύριο ὅμως τῆς Ἁγίας δὲν εἶχε τελειώσει ἀκόμη. Τὴν ἔριξαν τώρα σὲ πυρακτωμένο καμίνι. Καὶ μὲ ὅπλο της καὶ πάλι τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μὲ τὴ θερμή της προσευχὴ νίκησε. Δρόσος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἔσβη­σε τὶς ἰσχυρὲς φλόγες. Ἐξαντλημένοι οἱ δήμιοι καὶ νικη­μέ­νος ὁ ἔπαρχος ἀπὸ τὰ «μεγάλα τῆς πίστεως κατορθώ­ματα» τῆς Ἁγίας, ἀποφάσισαν γιὰ τελευταία φορὰ νὰ τὴν πε­τά­ξουν σὲ μιὰ φυλακή, ποὺ ἦταν στρωμένη μὲ αἰχμηρὲς πέ­τρες, ἀφοῦ τῆς ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια.

Ἄγγελος ὅμως Κυρίου καὶ πάλι ἐμφανίσθηκε. Ἔκοψε τὰ δεσμὰ τῆς μάρτυρος καὶ ἐπούλωσε τελείως τὶς πληγές της. Ὁ ὑπεύθυνος δεσμοφύλακας, ὁ Λαοδίκιος, δὲν τὴν ἀναγνώρισε. Φοβήθηκε μήπως ἡ ἴδια εἶχε δραπετεύσει, γι’ αὐτὸ ἑτοιμάσθηκε νὰ αὐτοκτονήσει. Ὅμως ἡ Ἁγία φώ­να­ξε: «Ἐγὼ εἶμαι ἐκείνη ποὺ ζητᾶς. Μὴ κάνεις κακὸ στὸν ἑαυτό σου». Θεία Χάρις περιέλουσε τότε τὸν δεσμοφύλακα. Φόρεσε τὰ δεσμὰ τῆς ἁγίας Γλυκερίας καὶ ἔτρεξε νὰ ὁμο­λο­γήσει πίστη στὸν Θεὸ τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἀμέσως δια­τά­χθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του. (Ὁ ἀπὸ δημίων ἅγιος Λαο­δίκιος συνεορτάζει μὲ τὴν ἁγία Γλυκερία).

Ἀκολούθησε ἀμέσως καὶ τὸ τέλος τῆς μάρτυρος. Τὴν ὁδήγησαν στὸ στάδιο γιὰ νὰ τὴν κατασπαράξουν τὰ θηρία. Μὲ χαρὰ καὶ μὲ προσευχὴ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ εἰσῆλ­θε ἡ Ἁγία στὸν τελευταῖο τόπο τῆς θυσίας της. Ἐκεῖ τελει­ώ­θηκε καὶ παρέδωσε γαλήνια τὴν ψυχή της στὸν Νυμφίο Κύριο.

Τὸ σῶμα τῆς μάρτυρος τὸ ἐνταφίασαν οἱ Χριστιανοὶ στὴν Ἡράκλεια τῆς Θράκης μὲ τὸν ἐπίσκοπο Δομίτιο. Ἐκεῖ ὑψώθηκε καὶ ὁ «περικαλλὴς ναὸς πρὸς τιμήν της». Καὶ θαύματα πολλὰ γίνονταν. Καὶ δοξαζόταν καὶ μεγαλυνόταν ὁ Θεός.

Ἡ ἁγία Γλυκερία ἀποτελεῖ καύχημα τῶν μαρτύρων γυναικῶν. Ἀπέδειξε μὲ τὴ σταθερότητά της στὰ ἀλλε­πάλ­ληλα μαρτύρια ὅτι ἡ γυναικεία φύση – ὅσο ἀσθενὴς καὶ ἂν φαίνεται – ὅταν συμμαχήσει μὲ τὸν πανίσχυρο ἀναστάντα Κύριο, ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα συνήθη μέτρα καὶ φθάνει σὲ ὑψηλὰ μεγαλεῖα. Γίνεται ἁγία. Δίκαια λοιπὸν ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος χαιρετίζει τὴν Ἁγία καὶ τῆς λέγει:

«Χαῖρε, γυνὴ ἐν Χριστῷ ἀνδρεία· χαῖρε, ἁγία μαρτύρων κλέος. Χαῖρε, τῶν πιστῶν πολυέραστον πρότυπον. Χαῖρε, δι’ ἧς ὁ Βελίαρ ἡττήθη· χαῖρε, δι’ ἧς ἡ Τριὰς ἐδοξάσθη».

Ἂς μελετοῦμε λοιπὸν καὶ ἂς ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὶς γενναῖες αὐτὲς μορφὲς τῶν ἁγίων γυναικῶν τῆς Ἐκκλη­­σί­α­ς μας, οἱ ὁποῖες βίωσαν τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13). Ὅλα εἶναι κατορθωτά, ὅταν ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἐνδυναμώνει.

«Ἀπό  τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»

Ο Όσιος Σέργιος ο Ομολογητής

Καταγόταν από επίσημη και ευσεβή οικογένεια. Ο τότε εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος, δεν δίστασε να συμπεριλάβει στους διωγμούς που έκανε, μαζί με τους μοναχούς, και οικογενειάρχες. Έτσι και ο Σέργιος, καταγγέλθηκε σαν ένθερμος υποστηρικτής των αγίων εικόνων. Τον έφεραν λοιπόν μπροστά στον αυτοκράτορα, και αυτός προσπάθησε με κάθε τρόπο να αλλάξει το φρόνημα του Σεργίου. Μάταια όμως. Ο Σέργιος με σταθερότητα είπε, ότι δεν μπορεί να ευχαριστήσει τον βασιλιά του, προδίδοντας τον μεγάλο Βασιλιά όλης της δημιουργίας, Ιησού Χριστό. Τότε ο Θεόφιλος, δήμευσε όλα τα υπάρχοντα του Σεργίου και τον φυλάκισε. Κατόπιν εξορίστηκε μαζί με την γυναίκα του Ειρήνη και τα παιδιά του. Όλοι τους φτωχοί πλέον, υπέφεραν πολλές ταλαιπωρίες. Δεν μετάνοιωσαν όμως, αλλά ήταν ευχαριστημένοι διότι δοκιμάζονταν και υπέφεραν χάρη της Ορθοδοξίας. Τον Σέργιο βρήκε ο θάνατος, μακριά από την γυναίκα και τα παιδιά του. Και πέθανε με την πεποίθηση, ότι αυτός έπρεπε να πεθάνει και ότι η οικογένειά του ήταν ευτυχισμένη, διότι είχε να επιδείξει παθήματα χάρη της αγάπης προς τον Σωτήρα Χριστό.

Ο Όσιος Ευθύμιος, ο Νέος κτήτορας της Μονής Ιβήρων Αγίου Ορους

Έζησε στο δεύτερο μισό του 10ου αιώνα και αρκετά χρόνια του 11ου. Το 965 ήλθε και κατοίκησε κοντά στον Άγιο Αθανάσιο της Μονής Λαύρας, ο σύμβουλος του βασιλιά της Γεωργίας (Ιβηρίας) Δαυίδ Κουροπαλάτη, Ιωάννης Βαρασβατσέ. Μετά από λίγο έφερε και τον γιό του Ευθύμιο, καθώς και άλλους επίσημους Γεωργιανούς και έγιναν όλοι μοναχοί. Επειδή όμως τους είχε παραχωρηθεί μικρός χώρος, ο πνευματικός τους προιστάμενος Ιωάννης Βαρασβατσέ ανέλαβε την πρωτοβουλία να ιδρύσουν ανεξάρτητο μοναστήρι. Πράγμα που έγινε με την αρωγή του βασιλιά Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, και ονομάστηκε Μονή Ιβήρων, διότι οι κτήτορές της ήταν Ίβηρες (Γεωργιανοί). Το 998 (κατ’ άλλους το 1003), που πέθανε ο Ιωάννης ο Ίβηρας, τον διαδέχθηκε ο γιός και συνεργάτης του Ευθύμιος. Ο Όσιος αυτός ασχολήθηκε με επιτυχία στη διοίκηση της Μονής, επίσης με πολύ ζήλο καλλιέργησε την πνευματική ζωή των αδελφών της Μονής, δίνοντας αυτός πρώτος τον εαυτό του τέλειο υπόδειγμα σε κάθε αρετή. Τόση ήταν η φήμη της αγιότητάς του, ώστε ο αυτοκράτορας Βασίλειος του πρότεινε την Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, αλλά ο Ευθύμιος προτίμησε το αγαπημένο του Μοναστήρι και έτσι δεν δέχθηκε την πρόταση του αυτοκράτορα. Το 1028 πήγε στην Κωνσταντινούπολη για Αγιορείτικες υποθέσεις, όπου και πέθανε στις 13 Μαίου, ο ενάρετος και ευσεβής αυτός άνδρας.