Ή θα αντέξουμε μαζί…
ή…

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των Παγετώνων, όπως παραδίδει ένας μύθος, πολλά ζώα πέθαιναν απ’ το κρύο. Οι σκαντζόχοιροι εκτίμησαν σωστά την κατάσταση κι αποφάσισαν να ενωθούν σε ομάδες. Έτσι, θα προστατεύονταν και θα ζέσταινε ο ένας τον άλλο. Όμως, τα αγκάθια του καθενός πλήγωναν τους πιο κοντινούς του συντρόφους.
Γι’ αυτό, για ν’ αποφεύγουν τις γρατσουνιές, αποφάσισαν ν’ απομακρυνθούν ο ένας απ’ τον άλλο, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν από τα κρυοπαγήματα. Όσοι απόμειναν ζωντανοί έπρεπε να διαλέξουν:
Ή ν’ αποδεχτούν τ’ αγκάθια των διπλανών τους
ή να εξαλειφθούν ως είδος.
Με σοφία, αποφάσισαν να ξαναγυρίσουν και να ζήσουν όλοι μαζί.
Έτσι, έμαθαν πως για να συμβιώσεις, πρέπει να φας πότε-πότε και καμιά γρατσουνιά από όσους ζουν κοντά σου και μοιράζεστε τη ζεστασιά. Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν να συμβιώνουν, και ως είδος να επιβιώσουν ως τις μέρες μας.
—————————————
Είναι αλήθεια ότι σε μία μεγάλη ομάδα –την κοινωνία μας– ζούμε κι εμείς. Καθημερινά συναναστρεφόμαστε με πολλούς ανθρώπους: τα αδέλφια και τους γονείς μας, φίλους, συγγενείς, συμμαθητές, καθηγητές…
Με κάποιους ταιριάζουμε πολύ! Με άλλους δυσκολευόμαστε… Μας ενοχλούν συχνά οι γρατσουνιές από τα αγκάθια τους: ο τρόπος, η συμπεριφορά, τα λόγια η τα αστεία τους, οι απόψεις τους, οι ιδιοτροπίες η οι παραξενιές τους…
Καλύτερη λοιπόν η μοναξιά;
Όχι, βέβαια! Μεγαλύτερο κακό είναι η μοναξιά απ’ ό,τι οι γρατσουνιές που δεχόμαστε από τα αγκάθια του χαρακτήρα του άλλου. Γιατί οι γρατσουνιές των άλλων είναι λιγότερες από τη ζεστασιά τους. Κι η μοναξιά, η ζωή δηλαδή χωρίς τους ανθρώπους, είναι αφόρητη.
Εξάλλου, οι γρατσουνιές που δεχόμαστε από τους διπλανούς μας είναι μία πολύτιμη ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μπορούμε σίγουρα να κατανοούμε πιο εύκολα, να γινόμαστε πιο απλοί και ταπεινοί! Σιγά σιγά μαθαίνουμε να υποχωρούμε, να σεβόμαστε, να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και καλοσύνη, να συγχωρούμε…
Ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε να λιγοστεύουμε τα δικά μας αγκάθια, για να μη γινόμαστε αφορμή να δυσκολεύονται οι άλλοι! Κι έτσι, προχωρούμε…

Η ζωή, λοιπόν, είναι μία συνοδοιπορία προς τον Ουρανό. Και σ’ αυτή τη συνοδοιπορία έχουμε δίπλα μας αδελφούς. Τα δικά τους αγκάθια είναι μάλλον όσα χρειάζονται για τη δική μας διόρθωση!
Γι’ αυτό, ας ευχαριστούμε τον Θεό για τους συνοδοιπόρους που έβαλε δίπλα στον καθένα μας. Κι ας το πάρουμε απόφαση:
Ή θα αντέξουμε μαζί ή…
                                                                                                                                                                                                                            Φιλαρέτη
«ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Ιούλιος 2023