Νηστεία Δεκαπενταυγούστου – Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης

–Γιατί δεν τρως κρέας;
–Μα είναι η νηστεία της Κυρίας Θεοτόκου. Εμείς δεκαπέντε μέρες δεν τρώμε αρτύσιμα. Τιμούμε τη Μητέρα του Χριστού μας, είπε το παλληκάρι κοιτάζοντας άφοβα τον αφέντη του.
Γυάλισαν από θυμό τα μάτια του Αγαρηνού. Καιρό τώρα έψαχνε τρόπο να κάνει το πεισματάρικο παιδί να αλλαξοπιστήσει.Μα ούτε οι απειλές, ούτε η προσπάθεια να τον πάει με τη βία στο τζαμί, ούτε το ξύλο, ούτε οι πονηριές της γυναίκας του κατάφερναν τίποτα. «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω», απαντούσε ο Ιωάννης. Αλλά ο αφέντης θα το πάλευε μέχρι τέλους. Γιατί κατά βάθος εκτιμούσε το χριστιανόπουλο με τον σταθερό χαρακτήρα και ήθελαν με τη χανούμισσα να τον κάνουν ψυχοπαίδι τους, αφού δεν είχαν δικά τους παιδιά.
Ο δεκαπεντάχρονος Ιωάννης είχε έρθει από τη Μονεμβασιά,μαζί με τη χήρα μητέρα του. Τον ιερέα πατέρα του τον είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι. Καταδιωγμένοι απ’ τον τόπο τους μετά από επιδρομή Τούρκων,είχαν φτάσει αιχμάλωτοι στη Λάρισα, όπου ο Τούρκος τους αγόρασε για σκλάβους στο σπίτι του.
Ήταν οι πρώτες μέρες του Αυγούστου. Ο Ιωάννης νήστευε και απέφευγε τα πεντανόστιμα αρτύσιμα φαγητά της χανούμισσας. Έτρωγε μόνο ψωμί.
Τότε ο Τούρκος συνέλαβε ιδέα πονηρή, για να τον εξαναγκάσει να φάει. Αν χαλούσε τη νηστεία, σκέφτηκε, σιγά σιγά θα καταπατούσε όλη την πίστη του…
–Χανούμ, κάνε λαχταριστό κρέας, που να τρυπάει τα ρουθούνια! παρήγγειλε στη γυναίκα του.
Κι έκλεισε τον Ιωάννη σε σκοτεινό βρόμικο στάβλο…Εκεί του πήγαινε κάθε μέρα καλοψημένο κρέας, ενώ τον βασάνιζε. Τον κρεμούσε από τα χέρια ψηλά από το έδαφος,ενώ από κάτω έκαιγαν άχυρα, του άνοιγε πληγές στο κορμί…
Ο πειρασμός μεγάλος. Το παιδί έμενε νηστικό καί προσευχόταν:
–Κυρία Θεοτόκε, δώσε μου δύναμη!Σέβομαι τη νηστεία.Για τη δική σου τιμή προτιμώ να θανατωθώ, παρά να υποχωρήσω…
Η πονεμένη μητέρα του βλέποντας το παιδί της να βασανίζεται, λύγισε.
–Φάε, παιδί μου, λίγο,για να μην πεθάνεις, του είπε. Λυπήσου κι εμένα, που σε έχω στήριγμα.
Αλλά το ευλογημένο παιδί ήταν ανυποχώρητο:
–Μητέρα, μη λυπάσαι για μένα. Ο Θεός μας ζητάει μια θυσία τώρα. Εγώ είμαι γιος ιερέα και πρέπει πρώτος από όλους να τηρώ τις νηστείες.
Οι μέρες περνούσαν. Πέρασε η νηστεία κι ο Τούρκος δεν έλεγε να βγάλει τον Ιωάννη από τον στάβλο. Του έδινε μόνο λίγο ψωμί, ίσα ίσα για να ζει και να συνεχίζεται το μαρτύριο.
Αφού πέρασαν άλλοι δύο μήνες, οργισμένος ο Τούρκος έμπηξε το μαχαίρι στο στήθος του εφήβου. Ο 15χρονος σε δύο μέρες ξεψύχησε. Ήταν 21 Οκτωβρίου του 1773. Η ψυχή του αγίου Ιωάννη του Μονεμβασιώτη ανέβηκε στον ουρανό και το σώμα του ευωδίασε στη γη. Ο Θεός τίμησε τον μάρτυρά του.

Νεφέλη

Σημείωση:
Το ιερό λείψανο του μάρτυρα βρίσκεται στην Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ η αγία κάρα του είναι αποθησαυρισμένη στον Ιερό Ναό που φέρει το όνομά του και βρίσκεται κάτω από τον μεγαλοπρεπή Ναό των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρωνστή Λάρισα, την πόλη που μαρτύρησε.

Πηγή:
Ιγνατίου, Μητρ. Πενταπόλεως,Ο Ανυποχώρητος νεομάρτυς Λαρίσης Αγ. Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης, Εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», 202420.

Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Αύγουστος 2025