1ο βραβείο Διαγωνισμού του «Προς τη ΝΙΚΗ» με θέμα:
«ΜΙΚΡΑΣΙΑ, τόπος ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ και ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ»
Η «ξύλινη ευχή» του πατέρα
Η γιαγιά μου έχει πολλές εικόνες στο εικονοστάσι και το καντήλι πάντα αναμμένο. Η πιο φθαρμένη εικόνα είναι του Αγίου Ευγενίου της Τραπεζούντας. Κάθε πρωί που σηκώνεται η γιαγιά μου, φιλάει με ευλάβεια τις εικόνες. Εμένα όμως μου κάνουν εντύπωση στο εικονοστάσι τα δύο κομμάτια στρογγυλού ξύλου. Πάντοτε αναρωτιόμουν τι είναι∙ και όταν ρωτούσα τη γιαγιά, μου φαινόταν σαν να άρχιζε να δακρύζει! Η απάντησή της… κλασική: «Θα σου πω, όταν μεγαλώσεις».
Μόλις έφτασα λοιπόν στην Πρώτη Γυμνασίου, πήγα στη γιαγιά και της είπα: «Τώρα μεγάλωσα. Δικαιούμαι να μάθω». Η γιαγιά με αγκάλιασε, με φίλησε και ξέσπασε σε λυγμούς. Κατέβασε τα ξύλα από το εικονοστάσι, τα κράτησε με ευλάβεια και τα φίλησε. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι φίλησε τα ξύλα! Σκέφτηκα ότι αυτό οφείλεται στην προχωρημένη ηλικία της γιαγιάς, αλλά ντράπηκα για τη σκέψη μου.
Η γιαγιά κάθισε στη μεγάλη της κουνιστή πολυθρόνα, κρατώντας τα ξύλα σαν θησαυρό. Τα έσφιξε στην αγκαλιά της και άρχισε πάλι να κλαίει.
–Φαντάσου, παιδί μου, μου είπε, την προκυμαία στη Σμύρνη γεμάτη από κόσμο το 1922. Περιμέναμε να μπούμε στα πλοία, για να σωθούμε. Η ξύλινη προκυμαία έτριζε. Τα πλοία δεν πλησίαζαν να μας πάρουν. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει. «Μην ανησυχείς, παιδί μου. Έτσι τρίζει και η εξέδρα που φτιάχνουμε κάθε χρόνο στο χωριό μας, τα Σαράντα δέντρα, το Κίρκαγατς, όπου γιορτάζουμε την Ανάσταση έξω ακριβώς από την εκκλησία μας. Έτσι θα τρίζει, όταν με το καλό ξαναγυρίσουμε», μου είπε και μου έσφιξε το χέρι.
Τα παιδάκια στην προκυμαία φώναζαν: «μαμά, μαμά». Έβαλα τα κλάματα. Ήθελα κι εγώ τη μαμά μου, που οι Τσέτες μπροστά στα μάτια μου την… Σταμάτησα το κλάμα, για να δώσω κουράγιο στον πατέρα μου. Διψούσα πολύ. Είχαμε περπατήσει ενενήντα χιλιόμετρα από το Κίρκαγατς μέχρι το λιμάνι της Σμύρνης. Οι μανάδες έδιναν το σάλιο τους στα μωρά, για να μην πεθάνουν από τη δίψα. Εγώ ήξερα ότι είχα την ευχή της μάνας μου αλλά και τη βοήθεια του πατέρα μου, που για χάρη μου κατάφερε να διανύσει ενενήντα χιλιόμετρα, αν και ανάπηρος από τον πόλεμο, άλλοτε αγωνιζόμενος με τις πατερίτσες του, άλλοτε βάζοντας δύο ξύλινα άκρα για πόδια και άλλοτε σχεδόν μπουσουλώντας.
Ευτυχώς, μόλις έφυγε ο στρατός μας από το χωριό, προλάβαμε να πάρουμε την εικόνα του Αγίου Ευγενίου. Η μητέρα έκρυψε τα χρυσαφικά μας στην αυλή, σκάβοντας ένα λάκκο. Στον δρόμο μάς πέτυχαν οι Τσέτες. Οι πιο γενναίοι τούς καθυστέρησαν και οι υπόλοιποι κατρακυλήσαμε από μία χαράδρα, για να γλυτώσουμε…
Το κρακ-κρακ στην προκυμαία δυνάμωνε. Δεν θα αντέξουν τα ξύλααα… Κάντε όλοι πίσω. Αν πέσετε με τα ρούχα στη θάλασσα, δεν γλυτώνετε. Το νερό τα βαραίνει. Ο πατέρας έβγαλε τα δύο ξύλινα πόδια του, μου τα έδωσε και με φίλησε. Ακούστηκε μόνο ένα μεγάλο κρακ και ένα άααχ… Βρεθήκαμε μες στο νερό. Κράτησα σφιχτά την ευχή του πατέρα μου, του Στέλιου Μασουρίδη.
Η γιαγιά μου δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο. Πήρα την «ξύλινη ευχή», τη φίλησα και την ξανάβαλα στο εικονοστάσι. Τώρα ξέρω…, σέβομαι, προσεύχομαι και ελπίζω.
Φεφέη, Α΄ Γυμνασίου, Αθήνα
Κείμενο: Περιοδικό «Προς τη ΝΙΚΗ», Σεπτέμβριος 2022
