13 Ἰουλίου

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

●     Ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ

●     Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

●     Ἡ Ὁσία Σάρρα

●     Ἡ Ἁγία Γολινδούχ ἡ Περσίδα ποὺ µετονοµάστηκε Μαρία

●     Οἱ Ὅσιοι Ἡλιόφωτοι (κατ᾿ ἄλλους Ἡλιόφωτος ἢ Ἀλιφῶτες)

●   Αὐτὴ τὴν µέρα Κυριακή (ποὺ τυχαίνει ἀπὸ τῆς 13ης ἕως 19ης Ἰουλίου) τῶν Ἁγίων

Πατέρων

Περισσότερα στοιχεῖα

Ἡ Σύναξις τοῦἈρχαγγέλου Γαβριήλ

Νά, σὺν τοῖς ἄλλοις, πὼς ἡ Ἐκκλησία ὑµνεῖ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ σ᾿ αὐτὴ τὴν γιορτή του: «Θρόνῳ παριστάµενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαµπόµενος, ταῖς θείαις λαµπρό
τησι, ταῖς ἐκπεµποµέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρµονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφηµοῦντας σε, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ φωτισµῷ καταλάµπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτᾶ τῶν ψυχῶν ἡµῶν. Τῶν ἀσωµάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως µέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι µυστήριον, τόκον τὸν ἀπόῤῥητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὐτῇ, ἡ Κεχαριτωµένη. Χρεωστικῶς σε ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ µακαρίζαµεν».

ὉὍσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης

Ἀνεψιὸς τοῦ Ἰωάννου Δαµασκηνοῦ ὁ Στέφανος, γεννήθηκε στὴ Δαµασκὸ τὸ 725 µ.Χ. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Θεόδωρο Μανσοὺρ καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἰωάννου Δαµασκηνοῦ. Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν, ὁ Στέφανος εἰσήχθη ἀπὸ τὸ θεῖο του στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου γιὰ 15 χρόνια ἐκπαιδεύτηκε πολὺ καλὰ στὴ µοναχικὴ ζωή. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ θείου του, ἀποσύρθηκε στὴν ἔρηµο καὶ ἐντρυφοῦσε ἀκόµα περισσότερο στὴ µελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἀσχολήθηκε καὶ µὲ τὴν ποίηση, στὴν ὁποία διακρίθηκε καὶ ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς µεγαλύτερους ποιητὲς τῆς Ἐκκλησίας µας. Ὁ Στέφανος, ὅ,τι δηµιουργοῦσε µὲ τὸ τάλαντο ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, τὸ ἀφιέρωνε στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὸ θαυµασµὸ τῶν ἀνθρώπων. Διότι τὸν ἐνέπνεαν τὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λένε: «Πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόµατι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾿ αὐτοῦ». Δηλαδή, κάθε τί ποὺ κάνετε µὲ λόγο ἢ µὲ ἔργο, ὅλα νὰ τὰ πράττετε γιὰ νὰ ἀρέσετε στὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ γιὰ τὴν δόξα Του, εὐχαριστοῦντες µέσῳ Αὐτοῦ τὸ Θεὸ καὶ Πατέρα, ποὺ τόσο πολύ µας ἀγάπησε. Ὁ Στέφανος, ἀφοῦ κόσµησε τὴν Ἐκκλησία µὲ τὰ ποιήµατά του, πέθανε εἰρηνικὰ τὸ 807 µ.Χ.

ἩὉσία Σάρρα

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

ἩἉγία Γολινδούχ ἡ Περσίδα ποὺ µετονοµάστηκε Μαρία

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν ἀπὸ τὴν Περσία στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Χοσρόη καὶ τῶν Ρωµαίων Μαυρικίου (582-602). Εἰδωλολάτρισσα στὴ ἀρχή, µετὰ ἀπὸ κάποια ὀπτασία ποὺ εἶδε, µεταστράφηκε στὸν χριστιανισµὸ καὶ ὅταν βαπτίστηκε πῆρε τὸ ὄνοµα Μαρία. Ὁ ἄνδρας της, τὴν κατήγγειλε στὸν Χοσρόη, ποὺ τὴν ἐξόρισε σὲ κάποιο φρούριο, τῆς Λήθης ὀνοµαζόµενο, ὅπου ἔµεινε κλεισµένη γιὰ 18 ὁλόκληρα χρόνια. Ἔπειτα, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ὑπέστη πολλὰ καὶ διάφορα µαρτύρια. Ὅταν ἀπαλλάχτηκε ἀπ᾿ αὐτά, ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερουσαλήµ, ὅπου µόνασε σὲ κάποιο µοναστήρι. Μὲ ὑπόδειξη τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύµων, ξεκίνησε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, προκειµένου νὰ εὐχηθεῖ ὑπὲρ τῶν βασιλέων. Πέθανε ὅµως στὸ δρόµο µεταξὺ τοῦ Νιτζιβίου καὶ τῆς Δαρᾶς µέσα στὸν εὐκτήριο οἶκο τοῦ ἁγίου Σεργίου, ἐνῷ προσευχόταν. Στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266 λέγεται, ὅτι τὸ µαρτύριό της συνέγραψε ὁ Εὐστράτιος, πρεσβύτερος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Εὐτυχίου.

ΟἱὍσιοι Ἡλιόφωτοι (κατ᾿ἄλλους Ἡλιόφωτος ἢἈλιφῶτες) Ἅγιοι ἢἍγιος της Κυπριακῆς Ἐκκλησίας,

ποὺ συγκαταλέγεται ἢ συγκαταλέγονται µεταξὺ τῶν 300 Ἀλαµανῶν λεγοµένων. Βλέπε καὶ Α.Χ.Ε.Χ. Ἄλλη ἁγιολογικὴ πηγὴ ἀναφέρει ἐδῶ τοὺς ἑξῆς ἁγίους: Ἠλιόφωτος, Ἀµµώνιος, Αὐξουθένιος, Εὐτύχιος, Εὐφηµιανὸς καὶ Χουλελαΐος). Αὐτὴν τὴν µέρα Κυριακή (ποὺ τυχαίνει ἀπὸ τῆς 13ης ἕως 19ης Ἰουλίου) τῶν Ἁγίων Πατέρων Τελεῖται ἡ µνήµη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Οἰκουµενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων, ποὺ πῆραν µέρος σ᾿ αὐτές. Δηλαδή: α) τῶν 318 τῆς Α´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια κατὰ τῶν Ἀρειανῶν τὸ ἔτος 325, 6) τῶν 150 τῆς Β´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τῶν Πνευµατοµάχων τὸ ἔτος 381, γ) τῶν 200 τῆς Γ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Ἔφεσο κατὰ τοῦ Νεστορίου τὸ ἔτος 431, δ) τῶν 630 τῆς Δ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Χαλκηδόνα κατὰ τῶν Μονοφυσιτῶν τὸ ἔτος 451, ἔ) τῶν 165 τῆς Ε´ Συνόδου κατὰ τοῦ Ὠριγένη καὶ τῶν ὀπαδῶν του, τὸ ἔτος 553, στ) τῶν 170 τῆς ΣΤ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τῶν Μονοθελητῶν τὸ ἔτος 680 καὶ ζ) τῶν 367 τῆς Ζ´ Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια κατὰ τῶν εἰκονοµάχων τὸ ἔτος 781. (Ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν, ὅτι ἡ µνήµη εἶναι βασικῶς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου καὶ σὲ κάποια φάση γιορτάστηκαν καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων).