Οι Άγιοι ονομάζονται «παγκόσμιοι». Αγαπούν όλο τον κόσμο και όλος ο κόσμος μπορεί να τους νιώθει δικούς του. Ζουν όμως σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο και είναι φυσικό να αγαπούν ιδιαιτέρως την πατρίδα τους, τον τόπο όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Έτσι κι ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, καταγόμενος από τα ηρωϊκά Φάρασα της Καππαδοκίας και μεγαλώνοντας ως πρόσφυγας στην Μητέρα Ελλάδα, διατηρούσε άσβηστη μέσα του τη φλόγα της αγάπης προς την πατρίδα που είχαν ανάψει στην καρδιά του οι γενναιόψυχοι πρόγονοί του.
Συχνά αναφερόταν στην τιμή και την ευθύνη που έχουμε ως Έλληνες. Έλεγε: «Τέτοια κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο… Την Ορθοδοξία μας ως Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και στους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθεί ένα τέτοιο έθνος!… Δεν θα αφήσει ο Θεός, αλλά πρέπει κι εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήσει ο Θεός[1]».
Ο όσιος Γέροντας τόνιζε την ανάγκη να μελετούμε την ιστορία του τόπου μας, μάλιστα σε τέτοιους καιρούς που αυτή διαστρεβλώνεται. Όταν η προπαγάνδα εναντίον της Μακεδονίας βρισκόταν σε έξαρση, προμηθεύτηκε έντυπα που μιλούσαν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και τα μοίραζε ως ευλογία στους επισκέπτες του. Ο ίδιος έκανε πάντοτε θερμή προσευχή για την πατρίδα, ειδικά όταν αυτή διερχόταν κάποιο κίνδυνο. Συγκεκριμένα, όταν το Μάιο του 1983 πληροφορήθηκε με θαυμαστό τρόπο ότι οι Τούρκοι σχεδίαζαν σε λίγους μήνες επίθεση κατά της Ελλάδος, οργάνωσε «επιστράτευση προσευχής» και τελικά τα σχέδιά τους ματαιώθηκαν. Το θαυμαστό είναι ότι Έλληνες αξιωματικοί που παρακολουθούσαν τις κινήσεις των Τούρκων αποκάλυψαν αργότερα ότι ο μεγάλος κίνδυνος εμφανίστηκε πράγματι τον Οκτώβριο και απετράπη ακριβώς την ημέρα εκείνη, εορτή της Αγίας Σκέπης, κατά την οποία είχε υποδείξει ο Άγιος Παΐσιος να τελεστεί αγρυπνία υπέρ προστασίας του έθνους[2].
Εκείνο που τον στενοχωρούσε ήταν το γεγονός ότι οι Έλληνες είχαν απομακρυνθεί από τον Θεό και ψήφιζαν νόμους ενάντια στο άγιο θέλημά Του, όπως π.χ. συνέβη το 1984 με τον νόμο που επέτρεψε τις εκτρώσεις, δηλαδή τον φόνο αθώων βρεφών κατά την κυοφορία τους! «Σκέψου, έλεγε, ολόκληρος Θεός να βρίσκεται σε δύσκολη θέση! Να αφήσει τον βάρβαρο να χτυπήσει την Ελλάδα; Θα σκοτώσει τα παιδιά. Να μην τον αφήσει; Πάλι τα σκοτώνουν τα παιδιά οι ίδιοι οι γονείς τους»[3].
Ωστόσο ο Όσιος πίστευε βαθιά ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει την Ορθόδοξη Ελλάδα και μετέδιδε γύρω του ελπίδα και αισιοδοξία.
Κάποτε τον πλησίασε κάποιος για να πάρει την ευχή του και τον ρώτησε:
‒Τι θα γίνει, Πάτερ; Οι Έλληνες πάμε από το κακό στο χειρότερο. Φθάσαμε στον πάτο.
‒Δεν φθάσαμε στον πάτο, απάντησε ο όσιος γέροντας, έχουμε δρόμο ακόμη. Αλλά όταν φθάσουμε στον πάτο, τότε θα αρχίσουν να τακτοποιούνται τα πράγματα.
Με τα λόγια αυτά ο Άγιος εννοούσε ότι κάποια στιγμή θα συγκλονιστούμε, θα συνέλθουμε και θα ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού. Άλλωστε, πάντοτε ο όσιος Παΐσιος τόνιζε την ανάγκη να επιστρέψει το Έθνος μας με ειλικρινή μετάνοια κοντά στον Θεό και να ζει πνευματικά. Όταν γινόταν έντονη συζήτηση για τις στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο, έλεγε χαρακτηριστικά: «Η Κύπρος χρειάζεται πνευματικές βάσεις, όχι στρατιωτικές… Οι πνευματικές βάσεις, η πίστη και η μετάνοια θα σώσουν την Κύπρο».
Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τους πολύ ενθαρρυντικούς λόγους που ο Όσιος επανελάμβανε συχνά κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του σε όσους τού εξέφραζαν την ανησυχία τους: «Μη στενοχωριέστε, η Ελλάδα δεν πρόκειται να χαθεί, διότι είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Αν ήταν στα χέρια των πολιτικών, θα είχε σβήσει. Ευτυχώς που είναι στα χέρια του Θεού, ο Οποίος την προστατεύει σκανδαλωδώς. Κάθε φορά που κινδυνεύει να χαθεί, κάτι κάνει την τελευταία στιγμή και την σώζει. Και τώρα θα υπάρχει αναμπουμπούλα, γιατί ο διάβολος οργώνει. Αλλά μην ανησυχείτε∙ τελικά θα σπείρει και θα θερίσει ο Χριστός. Ο Καλός Θεός δεν επιτρέπει να γίνει κάτι κακό, αν μετά από αυτό δεν πρόκειται να βγει κάτι καλύτερο. Θα περάσουμε γερό τράνταγμα, αλλά θα επακολουθήσει η δόξα της Ελλάδος και η λάμψη της Ορθοδοξίας»[4]!
Νικηφόρος
[1] Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη…, σελ. 361-362.
[2] Ι. Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015, σ. 420-1.
[3] ὅ.π., σ. 421.
[4] ὅ.π., σ. 475.
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Νοέμβριος 2015
