Συντονισμένος στη συχνότητα τ’ ουρανού

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο διάσημος χειρουργός και ομολογητής επίσκοπος της Ρωσικής Εκκλησίας άγιος Λουκάς, ήρθε αντιμέτωπος με οδυνηρές καταστάσεις και κρίσιμα αδιέξοδα. Πάντοτε όμως έμενε σταθερά συντονισμένος στη συχνότητα τ’ ουρανού. Προσευχόταν θερμά και μελετούσε τακτικά την Αγία Γραφή. Από τα θεόπνευστα λόγια της αντλούσε δύναμη και παρηγοριά. Το Ευαγγέλιο ήταν η πυξίδα, που τον καθοδηγούσε σταθερά στο δρόμο του θείου θελήματος∙ στη μόνη οδό που εξασφαλίζει την αληθινή ευτυχία. Αυτό φανερώνουν και τα περιστατικά που ακολουθούν.

Φως στο σκοτάδι

Είναι απερίγραπτη η οδύνη που δοκίμασε ο Άγιος κατά τα έτη των φυλακίσεων και των εξοριών που υπέστη. Το καλοκαίρι του 1923 τον έκλεισαν στις φυλακές Μπουτύρκι, τις πιο σκληρές και απάνθρωπες φυλακές της Μόσχας, μαζί με κοινούς εγκληματίες. Σ’ εκείνες τις δύσκολες ώρες, ο Θεός του έδειξε σημείο της παρουσίας Του.

Μια μέρα ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη της φυλακής μια Καινή Διαθήκη στη γερμανική γλώσσα, ξεχασμένη και σκονισμένη. Την πήρε στα χέρια του με ευλάβεια και άρχισε να τη μελετά. Πόσο γλυκάθηκε η ψυχή του! Μέσα στο σκοτάδι της άχαρης και μονότονης ζωής της φυλακής ένιωσε μέσα του να ακτινοβολεί μία ακτίνα φωτός και ελπίδας.

«Θεέ μου, γιατί αργείς;»

Η εξορία του στη Σιβηρία ήταν αργό και βασανιστικό μαρτύριο. Μέσα στην καρδιά του χειμώνα τον μετέφεραν άρρωστο από τον ένα τόπο στον άλλο, μέχρι που έφτασε στο Βόρειο Πόλο, στο χωριό Πλάχινο. Εκεί, για κάτι παραπάνω από δύο μήνες, έζησε την τρομακτική απομόνωση και το αφόρητο πολικό ψύχος, με μόνη παρηγοριά τον Θεό. Μαζί του είχε την Καινή Διαθήκη, την οποία δεν αποχωρίστηκε ποτέ στις εξορίες του.

Στα τέλη Μαρτίου του 1925 επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ της Σιβηρίας, χωρίς όμως να λήξει και η εξορία του. Από το καλοκαίρι του ίδιου έτους έλαβε πληροφορία από τον Θεό ότι σύντομα θα τον άφηναν ελεύθερο, γεγονός που αναπτέρωσε τις ελπίδες του. Οι μήνες όμως περνούσαν και η κατάσταση δεν άλλαζε. Έτσι άρχισε να αγωνιά και να απελπίζεται.

Μια μέρα, καθώς βρισκόταν στο ιερό ενός Ναού, γονάτισε μπροστά σε μια εικόνα του Κυρίου για να προσευχηθεί. Έκλαιγε απαρηγόρητα. Αισθανόταν ότι ο Θεός αργούσε να ενεργήσει για την απελευθέρωσή του. Τότε για μια στιγμή, καθώς σήκωσε το βλέμμα του, είδε τον Κύριο Ιησού να έχει στρέψει το πρόσωπό Του και να μην τον κοιτά. Τρόμαξε και βγήκε έξω από το ιερό. Εκεί βρήκε τις «Πράξεις των Αποστόλων». Άνοιξε το ιερό βιβλίο με πόθο να παρηγορηθεί η ψυχή του, και πράγματι, το βλέμμα του έπεσε σε ένα χωρίο που τον στήριξε και τον ενίσχυσε. Έλεγε για την υπομονή που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι περιμένοντας την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού. Ηρέμησε. Με ευλάβεια εισήλθε και πάλι στο άγιο Βήμα και με ανακούφιση είδε την εικόνα του Χριστού και τον Κύριο να τον κοιτάζει πλέον κανονικά. Είχε λάβει την απάντησή του. Θα αφηνόταν στα χέρια Του. Πράγματι, σε μερικούς μήνες, το Νοέμβριο του 1925 επέστρεψε από την πρώτη αυτή μεγάλη εξορία του.

Νικηφόρος

«Πρός τή ΝΙΚΗ», Νοέμβριος 2017

Σχόλια:

Αφήστε μια απάντηση

Ένα κάθε μέρα

9 Οκτωβρίου 2024

Κάθε στιγμή...

Κάθε στιγμή, κι αν πέφτουμε, να έχουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε.

Γίνε και εσύ συνδρομητής !

Πρόσφατες αναρτήσεις

ΑΥΓΗ

Το συναξάρι της ημέρας

Φιλικές Ιστοσελίδες