Το γνωστό σε όλους ΣΥΝΝΕΦΟ
δίνει αποκλειστική συνέντευξη
στη δημοσιογράφο Νεφέλη Ρώτα!
Νεφέλη Ρώτα: Καλημέρα, αγαπητό ΣΥΝΝΕΦΟ και σ’ ευχαριστώ που δέχτηκες να δώσεις αυτήν εδώ τη συνέντευξη.
ΣΥΝΝΕΦΟ: Κι εγώ σ’ ευχαριστώ, Νεφέλη Ρώτα.
Ν.Ρ.: Θα ήθελα πρώτα πρώτα να μου πεις δυο λόγια για τα παιδικά σου χρόνια. Πού και πότε γεννήθηκες; Πού πήγες σχολείο;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Μάλιστα. Γεννήθηκα εδώ στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Ουρανοκορφή της Βουνοπυραμίδας.
Ν.Ρ.: Δηλαδή; Πρώτη φορά ακούω γι’ αυτό το μέρος. Βρίσκεται μέσα στην Ελλάδα;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Όχι, βρίσκεται πάνω από την Ελλάδα. Είναι το σημείο στο οποίο συναντιούνται όλες οι νοητές προεκτάσεις των ελληνικών βουνών. Δηλαδή, αν προεκτείνεις την κορυφή του Ολύμπου, της Γκιώνας, της Οίτης, του Σμόλικα, του Παρνασσού, του Βόρρα, του Ταΰγετου κ.λπ., θα σχηματιστεί μια πυραμίδα. Ε, λοιπόν, στην Ουρανοκορφή αυτής της βουνοπυραμίδας γεννήθηκα κι εγώ, όπως όλοι οι πρόγονοί μου. Δηλαδή είμαι ΣΥΝΝΕΦΟ 100% ελληνικό, αναντάμ παπαντάμ. Μέσα στις ΣΥΝΝΕΦΟτούφες μου τρέχει μόνο ελληνικός υδρατμός κι ελληνικά σταγονίδια από Αιγαίο, Ιόνιο, Καρπάθιο, Εύξεινο Πόντο και Μαρμαρά.
Ν.Ρ.: Πού πήγες σχολείο;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Ξέρετε, κυρία Νεφέλη Ρώτα, εμείς τα ΣΥΝΝΕΦΑ ζούμε πολλά χρόνια και γι’ αυτό το λόγο πηγαίνουμε σχολείο όπου θέλουμε και όταν θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Έτσι κι εγώ, πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο στα 1940, αλλά ευτυχώς με εμπόδισε ο πόλεμος.
Ν.Ρ.: Τι σημαίνει «ευτυχώς»; Δεν σου αρέσει το σχολείο;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Μου αρέσει, και πολύ μάλιστα. Να φανταστείς, έχω τελειώσει ήδη 12 ΣΥΝΝΕΦΟσχολεία. Είπα «ευτυχώς», διότι το 1940 είναι για μένα ένας ξεχωριστός σταθμός στην προσωπική και οικογενειακή ιστορία μου.
Ν.Ρ.: Δηλαδή; Μπορείς να μας πεις ορισμένα πράγματα;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Άκου λοιπόν και μάθε και γράψε τα, να τα μάθουν όλοι οι φίλοι μου. Το πρώτο μου σχολείο ήταν κάπου στα υψώματα της Πίνδου. Με το πρώτο κανόνι που αντήχησε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 έγινε επιστράτευση. Πήραν τον ΣΥΝΝΕΦΟδάσκαλο, τον ΣΥΝΝΕΦΟπατέρα μου κι όλους τους άντρες της οικογένειάς μου. Ε, τι στο καλό; σκέφτηκα. Κάτι έπρεπε να κάνω κι εγώ για την πατρίδα. Ρίχτηκα λοιπόν στον πόλεμο. Μιας και βόλι δεν μας πιάνει εμάς τα ΣΥΝΝΕΦΑ, είπα θα βοηθήσω τους συμπατριώτες μου.
Ν.Ρ.: Θα μας πεις ορισμένα από τα κατορθώματά σου;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Βεβαίως. Μια μέρα έψαχναν οι Ιταλοί να βρούνε μια πυροβολαρχία μας. Έβαζαν πυρ κατά την πλαγιά κι ύστερα σκαρφάλωναν ολοταχώς. Ήταν πολύ εκπαιδευμένοι στα βουνά, τους λέγανε Αλπίνι. Οι δικοί μας κόντευαν να φανερωθούν. Ανέβαιναν οι Αλπίνι και σε λίγο θα ξεχώριζαν τα κράνη των Ελλήνων. Τότε ορμάω, γίνομαι πυκνή ομίχλη και μπαίνω μπροστά τους. Οι Ιταλιάνοι τα έχασαν, ούτε τη μύτη τους δεν έβλεπαν. Έριχναν στα τυφλά και στα άδεια. Στο τέλος έφυγαν ηττημένοι κι άπρακτοι. Τι πανηγύρι έγινε πίσω τους, όταν σηκώθηκα πια από τη γη, δεν περιγράφεται.
Ν.Ρ. : Φοβερό, πραγματικά. Έχεις κι άλλο περιστατικό;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Αν έχω, λέει; Δεκάδες, εκατοντάδες. Θα σου πω άλλο ένα. Σε μια μάχη, σε ένα απότομο ύψωμα που το ’χαν πατήσει οι δικοί μας με πολλή δυσκολία, προσπαθούσαν να ανεβάσουν οι Ιταλοί τα κανόνια τους. Σου είπα, είχαν κάτι φοβερές ορειβατικές πυροβολαρχίες! Ανέβαιναν χωρίς να λαχανιάζουν! Ξαφνικά οι δικοί μας βρέθηκαν περικυκλωμένοι. Τότε ορμάω και γίνομαι δυνατή βροχή. Μούσκεμα έγινε ο τόπος. Η λάσπη ως τη μέση τους. Γλίτσα φοβερή. Οι καημένοι οι Αλπίνι, όσο κι αν ήταν συνηθισμένοι στις Άλπεις, τέτοιο βούρκο δεν τον βάσταξαν. Πήραν τέτοια κουτρουβάλα… Το ύψωμα σώθηκε.
Α, θυμήθηκα κι άλλο ένα περιστατικό, που το έζησε και μου το διηγήθηκε ο πατέρας μου. Είναι πολύ συγκινητικό.[1]
Ν.Ρ.: Θα μας το πεις; Μα γιατί κλαις;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Γιατί το περιστατικό που θα σου πω είναι καθαρό θαύμα, το οποίο υπηρέτησε ο πατέρας μου. Άκου λοιπόν. Οι Ιταλοί με τα πυροβόλα τους είχαν διαλύσει σχεδόν ένα δικό μας λόχο. Ήταν τόσο καλά κρυμμένα τα κανόνια τους, που ήταν αδύνατον να τους εντοπίσουν οι Έλληνες. Κόντευε να μη μείνει ρουθούνι ελληνικό. Να φανταστείς, ούτε εμείς τα ΣΥΝΝΕΦΑ δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε τα ιταλικά κανόνια. Για μια στιγμή οι δικοί μας σώπασαν. Ησυχία στην πλαγιά. «Ωχ, είπε ο πατέρας μου, σκοτώθηκαν όλοι». Με τρόμο έσκυψε πάνω τους. Όμως, όχι. Γονατιστοί όλοι οι επιζώντες μπροστά σε μια μικρή εικόνα της Παναγιάς προσεύχονταν στην Υπέρμαχο Στρατηγό, να τους λυπηθεί και να τους δείξει πού ήταν κρυμμένοι οι Ιταλοί. Δάκρυσε τότε ο πατέρας μου. Και αμέσως αισθάνθηκε μια δύναμη να τον σηκώνει ψηλά στον ουρανό και να τον σπρώχνει ένας απαλός αέρας στην απέναντι πλαγιά. Πουθενά δεν φαινόταν άλλο ΣΥΝΝΕΦΟ. Ταξίδευε μόνος του σ’ έναν καταγάλανο ουρανό. Τον έσπρωξε, τον έσπρωξε ο αέρας και ξαφνικά αισθάνθηκε πως οι ΣΥΝΝΕΦΟτούφες του χωρίστηκαν στα δυο! Και τότε ο αέρας κόπηκε και ο πατέρας μου έμεινε ακίνητος. Κοιτάζει τότε και τι βλέπει; Κάτω από το σημείο όπου είχε σταθεί, ήταν μια χαράδρα, όπου ήταν κρυμμένα τα πολυβολεία των Ιταλών! Και τότε ακούει καθαρά τον αξιωματικό να φωνάζει: «Εκεί παιδιά! Εκεί, που μας δείχνουν τα σύννεφα στον ουρανό»! Σε λίγη ώρα οι δικοί μας έκαναν τα ιταλικά κανόνια να σωπάσουν. Νίκησαν! Τότε ένας απαλός αέρας ξανασήκωσε τον πατέρα μου απαλά, ενώθηκαν οι ΣΥΝΝΕΦΟτούφες του, και φεύγοντας ξαναπήρε το πρώτο του σχήμα.
Ν.Ρ.: Πολύ συγκινητικό και αληθινό θαύμα.
ΣΥΝΝΕΦΟ: Κάθε φορά που μας το διηγείται ο πατέρας μας, κλαίει. Και μάλιστα, το περιστατικό αυτό ο αξιωματικός κι όλοι οι άνδρες του το έκαναν γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Νομίζω, το έχουν γράψει και σε βιβλία.
Ν.Ρ.: Συγγνώμη, ΣΥΝΝΕΦΟ, γιατί φεύγεις;
ΣΥΝΝΕΦΟ: Συγγνώμη, δεν έχω άλλο χρόνο. Σήμερα γιορτάζουμε στην Πίνδο με τους παλιούς συμμαθητές του πρώτου μου σχολείου. Έχουμε κανονίσει να σχηματίσουμε στον ουρανό με τεράστια ΣΥΝΝΕΦΟγράμματα τις λέξεις ΟΧΙ και ΑΕΡΑ! Αν θέλεις, έλα κι εσύ. Θα είναι πολύ ωραία. Τρέχω. Έχω αργήσει!
Ν.Ρ.: Σ’ ευχαριστώ, ΣΥΝΝΕΦΟ!
ΣΥΝΝΕΦΟ: Κι εγώ σ’ ευχαριστώ! ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!
[1]Το περιστατικό είναι διασκευή του αυθεντικού γεγονότος που αναφέρεται στο βιβλίο του Ι. Μ. Χατζηφώτη, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ, Οράματα με την Παναγία, σ. 122.
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Οκτώβριος 2016
