Σήμερα 17/4 εορτάζουν:
- Όσιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω
- Άγιος Συμεών επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ’ αυτόν Αύδελας ο πρεσβύτερος, Γοθαζάτ, Φουσίκ και άλλοι 1150
- Άγιος Αδριανός ο Νέος
- Άγιος Μακάριος Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
- Άγιος Αγαπητός πάπας Ρώμης
Ο Άγιος Συμεών επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ’ αυτόν Αυδελάς
ο Πρεσβύτερος, Γοθαζάτ, Φουσίκ και άλλοι 1150
Στην Περσία υπήρχε χριστιανική κοινότητα, που οι άνθρωποί της είχαν άμεμπτη ζωή και μεγάλη αυταπάρνηση, έτοιμοι να θυσιαστούν για το όνομα και την δόξα του Χριστού. Καρδιά αυτής της κοινότητας ήταν ο επίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικής ζωής. Οι Πέρσες έβλεπαν τους χριστιανούς σαν αγκάθι στο μάτι τους. Γι’ αυτό και τους διέβαλαν στο βασιλιά Σαπώρ τον Β´, με το πρόσχημα ότι είχαν επαναστατικές διαθέσεις. Αμέσως ο Σαπώρ διέταξε να φέρουν τον επίσκοπο δεμένο μπροστά του. Ο Συμεών διαβεβαίωσε το βασιλιά ότι η χριστιανική θρησκεία κάνει νομιμόφρονες πολίτες και όχι ανόητους επαναστάτες. Ο βασιλιάς, όμως, ήταν τόσο προκατειλημμένος εναντίον του, που διέταξε να τον φυλακίσουν. Στη φυλακή ο Συμεών γνώρισε τον Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, που αλλαξοπίστησε για να σώσει το κεφάλι του. Τότε ο Συμεών, με κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε και πάλι την καρδιά του Γοθαζάτ για το Χριστό. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, οργισμένος, αποκεφάλισε τον Συμεών και τον Γοθαζάτ, και επιπλέον άλλους 1150 χριστιανούς από την εκεί Εκκλησία, μαζί με τον πρεσβύτερο Αυδελά. Έτσι, όλοι έδωσαν τους εαυτούς τους, «προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις όσμην ευωδίας». Δηλαδή, προσφορά και θυσία στο Θεό, για να είναι μπροστά Του μυρωδιά ευωδιαστή. Την τελευταία στιγμή στο στρατόπεδο των μαρτύρων, προστέθηκε και ο κουροπαλάτης του βασιλιά, ονόματι Φουσίκ. Ήταν κρυπτοχριστιανός και όταν είδε έναν από τους 1150 να δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε και τον προέτρεψε να μείνει πιστός μέχρι τέλους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, διέταξε να τον φονεύσουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Έτσι του έκοψαν την γλώσσα και στη συνέχεια τον έγδαραν ζωντανό.
Ο Άγιος Αδριανὸς ο Νέος
Αρνήθηκε και ο Άγιος αυτός να εγκαταλείψει την πίστη του Χριστού, γι’ αυτό καίφυλακίστηκε από τους ειδωλολάτρες. Εκεί υποβλήθηκε σε πολλές στερήσεις και βασανισμούς, για να δαμάσουν το φρόνημά του. Όταν νόμισαν ότι η σταθερότητά του θα είχε πλέον πέσει, τον έβγαλαν από την φυλακή και τον διέταξαν να προσφέρει θυσία στους θεούς των ειδώλων. Ο Αδριανός όχι μόνο δε δέχτηκε, αλλ’ αντίθετα, εξοργισμένος μπροστά στην επιμονή του άρχοντα ειδωλολάτρη, και στις βρισιές, που εξεστόμιζε κατά του Χριστού, καθώς ήταν κοντά στο βωμό, έτρεξε και τον γκρέμισε μαζί με την φωτιά και τα σφάγια που είχε πάνω του. Έκπληκτος ο άρχοντας μπροστά στην ενέργεια του Αδριανού, έδωσε σύνθημα άγριας επίθεσης κατά του Αγίου. Κτυπήματα αλλεπάλληλα με σιδερόβεργες και πέτρες, οπουδήποτε τον έβρισκαν, τον έκαναν αιμόφυρτο. Το πρόσωπο και το κεφάλι του γέμισαν πληγές. Αλλ’ η λύσσα των ειδωλολατρών δεν είχε κορεσθεί. Αφού άναψαν καμίνι τον έριξαν στις φλόγες του, όπου και βρήκε ο μάρτυρας ο ατρόμητος το μαρτυρικό τέλος.
Ο Άγιος Αγαπητὸς Πάπας Ρώμης
Υπήρξε 58ος στη σειρά των Παπών της Ρώμης και κλήθηκε στον ποντιφικό θρόνο το 535 μ.Χ. Ήταν ασκητικός τύπος και άνθρωπος μεγάλης αρετής. Για την αίρεση των μονοφυσιτών πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου καθήρεσε τον Πατριάρχη Άνθιμο Α´ από την Τραπεζούντα, για τα όχι καλά φρονήματά του, και με σύνοδο υπό την προεδρία του ανέδειξε Πατριάρχη τον Πρεσβύτερο Μηνά, κληρικό ευσεβέστατο και Ορθόδοξο. Στην Κωνσταντινούπολη έτυχε μεγάλης υποδοχής από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον κλήρο και τον λαό. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε και τις εξής διηγήσεις γι’ αυτόν: Ότι κατά το ταξίδι του, σ’ ένα Ελληνικό λιμάνι βρήκε κάποιο άνθρωπο άλαλο από την γέννησή του και ανίκανο να βαδίζει. Το θέαμα ήταν ελεεινό και η καρδιά του Πάπα Αγαπητού ελέησε τον πάσχοντα. Μόνο με την αφή του, του απόδωσε την υγεία των ποδιών του, κατόπιν έβαλε στο στόμα του την θεία Κοινωνία και έλυσε και τα δεσμά της γλώσσας του. Άλλο θαύμα έκανε στην Κωνσταντινούπολη, με το να θεραπεύσει έναν τυφλό, που συνάντησε στη Χρυσή πύλη. Ο Πάπας Αγαπητός πέθανε το 536 στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την ενθρόνισή του.
Ο Άγιος Μακάριος Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1731 από γονείς που κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (η Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. Ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, όπου συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό η Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν την διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για την σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, που μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαικό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Αλλ’ όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, η Ιερά Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε. Από τότε περιφερόταν στα μοναχικά κέντρα, στο Άγιον Όρος, στην Πάτμο και αλλού. Τελικά καταστάλαξε στη Χίο, όπου μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου, βρήκε την ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805.
