Σήμερα 7/3 εορτάζουν:
- Άγιοι Εφραίμ, Βασιλεύς, Ευγένιος, Αγαθόδωρος, Ελπιδίος, Καπίτων και Αιθέριος
- Όσιος Λαυρέντιος κτήτορας της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στη Σαλαμίνα
- Άγιοι Αρκάδιος και Νέστορας Επίσκοποι Τριμυθούντος Κύπρου
- Όσιος Παύλος ο απλός
- Άγιος Εφραίμ Πατριάρχης Αντιόχειας
- Άγιοι Αιμιλιανός ο Ρωμαίος και οι συν αυτώ Ιάκωβος και Μαριανός
- Σύναξις των εν Δωδεκανήσω Αγίων
- Άγιος Ιωάννης Επίσκοπος Υόρκης
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου «η Εγγύηση των Αμαρτωλών»
Οι Άγιοι Εφραίμ, Βασιλεύς, Ευγένιος, Αγαθόδωρος, Ελπίδιος, Καπίτων και Αιθέριος
Όλοι πέθαναν μαρτυρικά για την διάδοση του χριστιανισμού στη Χερσώνα, εκτός από τον Καπίτωνα που διέφυγε τον κίνδυνο με την επέμβασή του Μεγάλου Κων/νου και απεβίωσε ειρηνικά μετά από πολλούς κόπους. Ο δε Ελπίδιος ήταν ένας από τους επτά Ιερομάρτυρες που εστάλησαν από το θρόνο της Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, για να κηρύξουν το λόγο του Ευαγγελίου στη Χερσώνα, στα όρια της Κριμαίας. Έζησε επί Διοκλητιανού (296). Εκεί, η εργασία του Ελπιδίου γινόταν με πολλή δυσκολία και καθημερινούς κινδύνους. Διότι είχε να κάνει με βαρβάρους ειδωλολάτρες. Η αυταπάρνηση με την οποία εργάστηκε δεν άργησε να φέρει τους πρώτους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες στον αμπελώνα του Κυρίου μας. Όμως, η αγριότητα των απίστων δεν άργησε και αυτή να φανεί. Μία μέρα, ενώ ο Ελπίδιος κήρυττε, τον έπιασαν και τον έδεσαν πίσω από μία άμαξα. Τον έσυραν με τον πιο βάρβαρο τρόπο στους δρόμους, μέχρι που πέθανε. Έτσι πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου, χύνοντας το τίμιο αίμα του σαν πιστός εργάτης του Χριστού. Και ο «μισθός» του στους ουρανούς θα είναι αφάνταστα μεγάλος. Και δίκαια, διότι κατά την ρήση του Κυρίου, «άξιος ο εργάτης του μισθού αυτού». Δηλαδή, είναι άξιος ο εργάτης του μισθού της εργασίας του, που εργάσθηκε για την πνευματική ωφέλεια των συνανθρώπων του.
Ο Όσιος Παύλος ο Απλός
Ονομάστηκε απλός, διότι ήταν αμαθής γεωργός που δεν γνώριζε τίποτα από τις εθιμοτυπίες του κόσμου. Τον στόλιζε όμως άκακο ήθος και ήταν τέλειος αγαθός ισραηλίτης, χωρίς καμμιά πονηριά και δόλο. Μέχρι τα εξήντα του, οι γεωργικές εργασίες ήταν η κύρια ασχολία του. Αλλ΄ η σύζυγός του ήταν εντελώς διαφορετική. Αυτή έκανε την δήθεν ευγενή, διότι έζησε κάποτε σαν υπηρέτρια στην πόλη. Κορόιδευε λοιπόν τον Παύλο σαν κουτό και ανόητο, που χάνεται με τους σταυρούς και ξόδευε την ώρα της άνεσής του με προσευχές και ψαλμούς. Μέχρι που έφτασε στο σημείο να προδώσει την συζυγική της πίστη! Ο Παύλος, όταν βεβαιώθηκε αυτό, γέμισε από πολλή θλίψη και πίκρα. Στέναξε βαθειά, προσευχήθηκε και αποφάσισε να την αφήσει και να φύγει μακριά. Πήγε δε στην έρημο, κοντά στον Μέγα Αντώνιο. Στο νέο αυτό στάδιο της ζωής του ο Παύλος, ανέπτυξε εξαίρετες ασκητικές αρετές. Θερμός στην ευσέβειά του, άδολος στην καρδιά του, ταπεινός στα φρονήματά του, πράος στο ήθος του, στολιζόταν από τα ωραιότερα χριστιανικά άνθη και είλκυσε την αγάπη του αγίου Αντωνίου. Ο Θεός μάλιστα, του έδωσε και το χάρισμα να θαυματουργεί, και έτσι θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στα βάθη της ερήμου και έμεινε σαν το γνησιότερο κάτοπτρο της θείας αγαθότητας.
