ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
ΓΙΑΤΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ;
18 χρονών ήταν μόλις ο Γιάννης. Νέο παιδί, γεμάτο στόχους και όνειρα και με μία ολόκληρη ζωή μπροστά του, για να τα κάνει πράξη. Ή μήπως όχι;
Ήταν Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου, 5 το απόγευμα. Και ο Γιάννης μαζί με τους φίλους του ξεκινούσε το ζέσταμα στο γηπεδάκι 5×5. Ο Γιάννης όμως σταματά. Κάθεται στον πάγκο.
–Γιάννη, είσαι καλά; ρωτούν οι φίλοι του.
–Καλά είμαι, απαντά εκείνος. Ξεκινήστε και θα μπω κι εγώ.
Πράγματι. Σε λίγα λεπτά ο Γιάννης μπαίνει και πάλι στο γήπεδο. Όμως, τι το ’θελε; Δεν προλαβαίνει να κάνει το πρώτο σπριντ και σωριάζεται λιπόθυμος στο χορτάρι. Οι σκηνές που ακολουθούν είναι σοκαριστικές. Ο γιατρός του γηπέδου τρέχει κοντά του. Δεν αργούν να έρθουν και οι διασώστες του ΕΚΑΒ. Επί μιάμιση ώρα προσπαθούν να τον επαναφέρουν. Μάταια όμως. Τον μεταφέρουν άμεσα στα Επείγοντα περιστατικά και για μία εβδομάδα δίνουν μάχη. Και χάνουν. Ξημερώματα 2 Μαρτίου ο Γιάννης φεύγει από τη ζωή.
Σαν κεραυνός έπεσε στα αυτιά μου η είδηση του θανάτου του. Μόλις προχθές είχε γίνει το δυστύχημα στα Τέμπη, και είχα συγκλονιστεί. Ως εκεί όμως. Γιατί στο τρένο δεν είχα δικούς μου ανθρώπους. Τώρα όμως, ο πόνος ξέσχιζε την καρδιά μου. Γιατί ο Γιάννης ήταν φίλος μου. Ατελείωτα ερωτήματα άρχιζαν να κατακλύζουν τον νου μου. Και προπάντων ένα τεράστιο «γιατί». Γιατί, Θεέ μου; Γιατί;
Σε δύο μέρες έγινε η κηδεία. Πλήθος κόσμου και ανάμεσά τους πολλά νέα παιδιά με λουλούδια στα χέρια έρχονταν να αποδώσουν στον Γιάννη τον τελευταίο ασπασμό. Στα πρόσωπα όλων ήταν ζωγραφισμένος ένας αβάσταχτος πόνος. Κι απ’ τα χείλη έβγαινε αβίαστα ένα ερώτημα: «Γιατί, Θεέ μου;».
Βγήκα συντετριμμένος από την εκκλησία. Άνοιξα το κινητό. Στο viber μού είχαν προωθήσει ένα μήνυμα. Το άνοιξα. Ήταν ένα ερώτημα προς τον Άγιο Παΐσιο.
«–Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;
–Παιδί μου, κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό για το πότε θα πεθάνει. Ο Θεός παίρνει τον κάθε άνθρωπο με έναν ειδικό τρόπο, για να σώσει την ψυχή του. Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώσει. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν καλή διάθεση, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να κάνουν το καλό, επειδή ξέρει πως θα το έκαναν, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: ”Μην κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε”. Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, επειδή είναι έτοιμος. Ό,τι επιτρέπει ο Θεός, το επιτρέπει με γνώμονα την σωτηρία μας».
Έκλεισα το κινητό. Το έβαλα στην τσέπη. Η σκέψη πως ο Γιάννης αναπαύεται τώρα στη Βασιλεία του Θεού ειρήνευσε κάπως την ψυχή μου. Έστρεψα για λίγο το βλέμμα μου στον ουρανό. Έπειτα το χαμήλωσα και πάλι. Συνέχισα σιωπηλός τον δρόμο προς το σπίτι.
Τιμόθεος
Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Ιούνιος 2023
