ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΔΕΡΦΟ ΑΜΕΑ
–Μέραααα… Μπήκε φουριόζος στην τάξη και κατευθύνθηκε στο θρανίο του, στο βάθος της αίθουσας. Ευτυχώς, γλύτωσε την απουσία. Δεν είχε μπεί ακόμη ο καθηγητής.
Κάθισε βαρύς και πέταξε την τσάντα του. Τέντωσε τα χέρια του να ξαπλωθεί και να πάρει τον καθιερωμένο υπνάκο της πρώτης ώρας, όταν το είδε. Ένα διπλωμένο χαρτάκι, κολλημένο στην άκρη του θρανίου, με το όνομά του. «Για τον Νίκο». Άγνωστος γραφικός χαρακτήρας. Μα ποιος του άφηνε σημειώματα πρωί πρωί; Έχει γούστο να ‘ναι ο Μίλτος. Έχει κάτι χρωστούμενα μ’ αυτόν τον τύπο, είναι αλήθεια.
Ο μαθηματικός είχε ήδη μπεί στην τάξη. Μα αυτός δεν μπορούσε να περιμένει το διάλειμμα για να διαβάσει το μυστηριώδες σημείωμα. Το άνοιξε βιαστικά.
«Νίκο,
δεν ξέρεις ποια είμαι και προτιμώ να μη σου πω το όνομά μου».
–Νίκο, συγκεντρώσου! ακούστηκε η φωνή του καθηγητή.
Σήκωσε το κεφάλι. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Κι ύστερα ξανάσκυψε. Ποια να ‘ταν αυτή που του έγραφε;
«Δεν με ξέρεις. Χθες, όμως, σε άκουσα να φωνάζεις δυνατά στο διάλειμμα ”δεν βλέπεις πως είσαι, βρε ΑΜΕΑ;”. Οι φίλοι σου γέλασαν. Μα εγώ λυπήθηκα πάρα πολύ. Ήθελα να έρθω και να σου μιλήσω. Αλλά ήξερα ότι δεν θα άκουγες κάποια άγνωστη, που είναι μικρότερη από εσένα. Μα όταν γύρισα σπίτι, άκουγα στα αυτιά μου την ίδια φωνή: ”Δεν βλέπεις πως είσαι, βρε ΑΜΕΑ;”. Έτσι, είπα να σου γράψω αυτό το σημείωμα.
Ήθελα να σε ρωτήσω∙ ξέρεις τι θα πεί αυτό που φώναξες χθες; Ξέρεις τι θα πεί ΑΜΕΑ;
Εγώ έχω αδερφό ΑΜΕΑ. Είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν μπορεί ούτε να φάει, ούτε να πιεί, ούτε και καμία άλλη κίνηση να κάνει χωρίς να τον βοηθήσουμε. Δεν μπορεί και να μας μιλήσει. Μα, ξέρεις, είναι πάντα χαμογελαστός. Μπορώ να κάθομαι δίπλα του με τις ώρες να του διαβάζω, να του λέω τα νέα μου.
Έχω μάθει πολλά από αυτόν. Έχω μάθει να χαίρομαι, γιατί είναι ο μόνος στην οικογένεια που χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα, την ώρα που οι άλλοι εύκολα γκρινιάζουμε.
Έχω μάθει τι σημαίνει θέληση για ζωή.
Έχω μάθει να προσφέρω βοήθεια.
Νομίζω ότι εξαιτίας του έχω μάθει και να αγαπώ. Η μάνα μου λέει ότι αν δεν αγαπήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, δεν θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε κανέναν, ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας.
Τον αγαπώ τον αδερφό μου τον ΑΜΕΑ, όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Φίλε Νίκο, σου εύχομαι να μη βρεθείς ποτέ στη θέση του αδερφού μου, ούτε εσύ ούτε και κανένας από αυτούς που αγαπάς.
Αλλά, σε παρακαλώ… Μην ξαναπείς αυτή την κουβέντα…
Προσπάθησε να αγαπάς…».
Το κουδούνι χτύπησε για έξω. Ο Νίκος δίπλωσε το σημείωμα. Σιωπηλός το φύλαξε στο βάθος της πεταμένης του τσάντας. Και χωρίς καμιά κουβέντα βγήκε για διάλειμμα.
Σιλουανή
