Η δική μου στιγμή της Ανάστασης
11.50 μ.μ.
Μπροστά στον ναό με ένα κερί στο χέρι. Με την ψυχή στο στόμα. Ίσα που πρόλαβα την καμπάνα της Ανάστασης. Μην ακουστεί το «Χριστός Ανέστη» κι εγώ δεν προλάβω. Φέτος η συμμετοχή μου είναι κάτι παραπάνω από μία συνήθεια.
Στριμώχνομαι στα σκαλοπάτια του ναού. Γύρω μου, μπροστά στην εξέδρα, γνωστοί και άγνωστοι. Η οικογένειά μου…
Δεν ήταν καλή χρονιά η φετινή. Οι δυσκολίες πολλές. Το σχολείο, η οικογένεια, ο εαυτός μου… Ώρες πολλές χανόμουν στη λύπη μου, με το μυαλό μου κολλημένο στα αδιέξοδα… Ώρες, μέρες, εβδομάδες…
Και τώρα η Ανάσταση.
Πως μπορεί κανείς να χαρεί με τέτοια προβλήματα; Κι όμως, η ώρα αυτή είναι η μόνη μου ελπίδα…
«Διαγενομένου του Σαββάτου…». Το Ευαγγέλιο άνοιξε. Η φωνή του παππούλη βροντερή, βαθιά, σαν να βγαίνει από τα βάθη των χρόνων. Είχε περάσει το Σάββατο, όταν έφτασαν οι Μυροφόρες στον τάφο…
«Θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα». Όχι, δεν εμπόδισε ο λίθος την Ανάσταση… Τον είδαν να έχει κυλήσει μπροστά από το μνημείο.
«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Ο άγγελος μέσα στον τάφο περιμένει να αναγγείλει το νέο στις γυναίκες. Η Ανάσταση είναι πλέον γεγονός. Ο Εσταυρωμένος ηγέρθη. Το μήνυμα σε λίγο θα τρέχει σε όλο τον κόσμο.
«…εφοβούντο γαρ». Το Ευαγγέλιο κλείνει. Τα είπε όλα πιά…
Οι καμπάνες χτυπούν.
«Χριστός Ανέστη»!
Πέφτουν τα πρώτα βαρελότα.
«Χριστός Ανέστη»! Ενώνω τη φωνή μου με τους γύρω μου και σχηματίζω με το κερί μου το σημείο του σταυρού.
«Χριστός Ανέστη»!
Η φωνή μου σπάζει. Κάτι γίνεται μέσα μου. Απρόσμενα. Σαν να μπήκε στα βάθη μου όλη η Ανάσταση.
Δεν μπορώ να ψάλω άλλο. Με παίρνουν τα δάκρυα. Κλαίω. Σιωπώ και κλαίω. Δεν ξέρω γιατί.
Μια γαλήνη απλώνεται μέσα μου. Η ψυχή μου γεμίζει. Ναί, σίγουρα αυτό είναι ευτυχία… Δεν έχω ανάγκη από τίποτε άλλο στον κόσμο. Νιώθω πως τα έχω όλα. Δεν υπάρχουν πιά άλυτα προβλήματα. Ο Χριστός μου είναι αναστημένος!… Μέχρι και τα αδιέξοδα φωτίζονται.
Ο λίθος αποκεκύλισται. Τα προβλήματα μοιάζουν ανήμπορα να μου πάρουν τη χαρά. Μέσα μου υπάρχει η δύναμη της Ανάστασης.
Κρατώ το κερί μου ψηλά και ξαναπιάνω το τροπάριο δυνατά, θριαμβευτικά, νικητήρια.
«Χριστός Ανέστη»! Ο Εσταυρωμένος ηγέρθη. Ο λίθος αποκεκύλισται.
Σιλουανή
Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Απρίλιος 2025
