Αντίλαλοι από την πένα σας

Ούτε μία σταγόνα…

Κάποτε ένας ευλαβής χριστιανός πήγε και παραπονέθηκε στον ιερέα της ενορίας του.

–Σεβαστέ μου πατέρα, με συγχωρείτε που σας απασχολώ, αλλά θέλω να σας εκφράσω τον προβληματισμό μου και την απόφασή μου. Δεν αντέχω άλλο! Δεν θα ξαναπατήσω στην εκκλησία.

–Ευλογημένε, για στάσου λίγο, έτσι ξαφνικά; Μπορώ να μάθω τον λόγο;

–Δεν αντέχεται, πάτερ μου, κάθε φορά που πάω στον ναό για να προσευχηθώ, υπάρχει αταξία, κουτσομπολιό, ασέβεια. Ο ένας κοιτάει από εδώ, ο άλλος κοιτάει τον άλλον. Γι’ αυτό και εγώ πήρα την απόφαση να μην ξαναπατήσω στον ναό.

Σκέφτηκε για λίγο ο καλός ιερέας, ενώ από μέσα του προσευχόταν. Και τότε μια φώτιση του ήρθε στον νού. Θα ζητούσε από τον ενορίτη του να εφαρμόσει μια παλιά μέθοδο που είχε ακουστά.

–Καλά, ευλογημένε, του είπε καθησυχαστικά. Αλλά πριν πάρεις την οριστική και αμετάκλητη απόφαση, θέλω να μου κάνεις μία εξυπηρέτηση.

–Και βέβαια, πάτερ μου, αφού ξέρετε πόσο σας εκτιμώ.

–Θέλω να πάρεις ένα ποτήρι γεμάτο με νερό μέχρι επάνω, και να κάνεις τρεις γύρους περιμετρικά του ναού, χωρίς να σου πέσει ούτε μία σταγόνα.

–Μα δεν καταλαβαίνω, πάτερ, που θα σας βοηθήσει αυτό;

–Μόλις το κάνεις, θα καταλάβεις…

Παίρνει λοιπόν το ποτήρι ο πιστός και με προσεγμένα βήματα ξεκινάει για τον πρώτο γύρο, συνεχίζει σε προσήλωση τον δεύτερο γύρο προσέχοντας να μην του φύγει ούτε σταγόνα, όπως του παρήγγειλε ο ιερέας.

Τελικά με πολλή προσοχή και επιμέλεια κατάφερε να παραδώσει το ποτήρι, χωρίς να πέσει ούτε σταγόνα.

–Εντάξει. Τώρα είμαι ελεύθερος να φύγω…

–Μία στιγμή. Να σε ρωτήσω κάποια πράγματα. Όταν έκανες τον πρώτο γύρο, παρατήρησες τον περιπτερά που τακτοποιούσε τα ράφια;

–Όχι.

–Μάλιστα. Όμως, θα είδες, φαντάζομαι, έναν που παραβίασε το κόκκινο φανάρι.

–Όχι βέβαια, πάτερ, αφού ήμουν προσηλωμένος στο ποτήρι.

–Πολύ ωραία. Όταν ήσουν στον τρίτο γύρο και πλησίαζες σε εμένα, θα άκουσες τότε φαντάζομαι τις δύο γυναίκες που μάλωναν για τους κήπους τους.

–Πάτερ μου, θα αστειεύεστε βέβαια, τότε ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή, και θα άκουγα τις γυναίκες;

–Πολύ ωραία! Λοιπόν, τόσο προσηλωμένοι πρέπει να είμαστε και μέσα στον ναό, προσέχοντας να μη χάσουμε τίποτα από τα τελούμενα. Και τότε, δεν θα αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται γύρω μας.

Από τότε ο άνθρωπος άλλαξε τρόπο σκέψης και, όταν έμπαινε μέσα στον ναό, με προσήλωση συμμετείχε στα τελούμενα, χωρίς να χάνει ούτε μία σταγόνα.