Νεκταρία • ΔΙΗΓΗΜΑ

Τώρα ἡ σειρά μου…

–Ἀδύνατον, ἔχω προπόνηση στίς 10.30.

–Κι ἐγώ δέν μπορῶ, ἔχω μάθημα.

–Μά… τό σχολεῖο σας θά εἶναι κλειστό. Γιορτάζει ἡ ἐνορία μας, τῆς Ὑπαπαντῆς. Ἐμεῖς μέ τόν πατέρα σας θά φύγουμε ἀξημέρωτα γιά τή δουλειά, κι ἡ γιαγιά σας –τί κρίμα!– δέν θά πάει στήν ἐκκλησία, ἀφοῦ κανείς σας δέν μπορεῖ νά τή βοηθήσει.

–Μπορῶ ἐγώ… Θά πᾶμε μαζί! ἀκούστηκε ὁ Σέργιος. Καί γιά νά προλάβει τό ξάφνιασμα, ἀφοῦ ἦταν πάντα πνιγμένος στά μαθήματα τῆς Γ΄ Λυκείου, πρόσθεσε: Δέν ἔχουμε μάθημα αὔριο καί τό ἔκτατο τοῦ φροντιστηρίου τό προλαβαίνω. Ἐξάλλου τόσες φορές μᾶς πήγαινε ἡ γιαγιά στήν ἐκκλησία, ὅταν ἤμασταν μικροί. Τώρα ἡ σειρά μας.

Ξημέρωσε ἡ μέρα. Χειμωνιάτικη ἀλλά ἡλιόλουστη.

Ἡ γιαγιά, ἄν καί φυσικῶς βραδυκίνητη, ἦταν ἕτοιμη ἀπό νωρίς.

Δέν ἄργησε νά ἑτοιμαστεῖ κι ὁ ἐγγονός.

–Στηρίχτηκε στό μπαστούνι μέ τό ἕνα ζαρωμένο κοκκαλιάρικο χέρι καί μέ τό ἄλλο ἀγκιστρώθηκε στό δυνατό μυῶδες μπράστο τοῦ ἐφήβου.

–Ξεκινᾶμε, γιαγιά;

Τρία ἀσταθή βήματα ἡ γιαγιά, ἕνα σταθερό ὁ Σέργιος. Ἔτσι βάδιζαν μέ ὑπομονή καί προσμονή χαρούμενη κι οἱ δύο, εἴκοσι λεπτά περίπου γιά νά φθάσουν στόν ναό, πού ἦταν σχεδόν… ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι τους.

Ἀσπάστηκαν τήν ἀνθοστόλιστη εἰκόνα τῆς γιορτῆς, τή Μάνα Παναγία καί τό παντοδύναμο Βρέφος στήν ἀγκαλιά τοῦ Πρεσβύτη Συμεών.

Βοήθησε ὁ Σέργιος τή γιαγιά νά καθίσει μπροστά, κάθισε κι ἐκεῖνος. Μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά ἡ γερόντισσα καί τό παλληκάρι «λάτρευσαν τόν Δεσπότη τοῦ παντός» καί μαζί πάλι βάδισαν «πρός θείαν Κοινωνίαν» εἰς ζωήν αἰώνιον.

Μέ «εὐλογία Κυρίου …» πῆραν τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Μέ τήν ἴδια σύνθεση ἀντιθέσεων: τό ἀδύναμο γεροντικό χέρι πιασμένο ἀπό τό στιβαρό νεανικό, τό τρεμάμενο ἀργό βῆμα μαζί μέ τό γοργό πού μείωνε ταχύτητα, καί τέλος, τό λευκασμένο κεφάλι δίπλα στό σγουρόμαλλο καστανό.

–Σκύψε, λεβέντη μου, νά σέ φιλήσω. Σ’ εὐχαριστῶ, σ’ εὐχαριστῶ… Ὅλα τά καλά νά σοῦ χαρίσει ὁ Θεός, τήν εὐχή μου…, ἐπαναλάμβανε μέ ὅλη της τή φωνή ἡ ἰσχνόφωνη γερόντισσα.

–Ἐγώ εὐχαριστῶ, γιαγιά, ἐσύ τόσες φορές δέν μέ πήγαινες στήν ἐκκλησία;

–Τί λές; Δέν ἀκούω, ἀγόρι μου…

–Ἐγώ σ΄ εὐχαριστῶ, γιαγιά, ἐσύ τόσες φορές μέ πήγαινες στήν ἐκκλησία, ἐπανέλαβε πιό δυνατά ὁ Σέργιος προσθέτοντας: τώρα ἡ σειρά μου.

Ἔφυγε τρεχάτος γιά τό φροντιστήριο καί δέν εἶδε τά δύο ρυάκια πού κύλησαν ἀνάμεσα στίς ρυτίδες, οὔτε ἄκουγε τίς ἱκεσίες πού ἀνέβαιναν στόν οὐρανό γιά ἐκεῖνον.

Συνέχισε νά βαδίζει τόν δύσκολο δρόμο του ὁ ἐγγονός, στηριγμένος στή «δύναμη» τῆς γιαγιᾶς.

Ἦταν ἡ σειρά του…

                                                                                    Νεκταρία

Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Φεβρουάριος 2024