Δεν ξέρω για σας, πάντως το όνειρό μου είναι να μπω στη χορωδία∙ στη χορωδία του σχολείου. Γιατί; Γιατί είναι όλες μου οι φίλες και μόνο εγώ δεν είμαι. Η μάλλον, σχεδόν μόνο… Κάθε φορά που τις βλέπω να φεύγουν όλες μαζί για να πάνε στην πρόβα κι εγώ μένω πίσω, νιώθω κάτι… σαν ζάλη. Κι όταν τις ακούω να τραγουδάνε στις εκδρομές η στα διαλείμματα τα τραγούδια της χορωδίας, η ζάλη μεγαλώνει. Η ζήλεια δηλαδή, όπως θα έλεγε μάλλον η δασκάλα μας.

    Έτσι και σήμερα, που ολόχαρα έφυγαν τα παιδιά της χορωδίας από την τάξη για να κάνουν πρόβα στη μεγάλη αίθουσα. Θα έχαναν και μάθημα.

    –Μα καλά, θα γίνει χριστουγεννιάτικη γιορτή; ρώτησα παραξενεμένη, όταν σηκώθηκαν για την πρόβα.

    –Δεν ξέρουμε ακόμα, μα ετοιμαζόμαστε, γιατί μπορεί να κάνουμε και γιορτή στην αυλή. Η μπορεί να την ετοιμάσουμε και να την παρουσιάσουμε μέσω ίντερνετ, μου εξήγησε η Μαργαρίτα. Ίσως φτιάξουμε και cd με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ποιήματα.

   –Τραγούδια; Ποιήματα; Κι εγώ;

   Μ’ έπιασε το παράπονο. Τι κι αν μου το ’χε πει τόσες φορές η μαμά και η δασκάλα μου; «Μη στενοχωριέσαι τόσο, Κατερίνα, ο καθένας έχει τα χαρίσματά του. Άλλος γράφει όμορφα, άλλος έχει ωραία φωνή. Άλλος είναι γρήγορος στο τρέξιμο κι άλλος άφθαστος στα Μαθηματικά. Εσύ έχεις άλλα χαρίσματα, που οι άλλοι δεν τα έχουν. Δεν ζωγραφίζεις πολύ όμορφα; Αυτό όλοι το ξέρουν».

    Μα τι να γίνει; Σκέψεις, γεμάτες λύπη και παράπονο με είχαν κατακλύσει εκείνη την ώρα. Κι ένας θυμός. Ω, δεν θα τους ξαναμιλήσω. Ακούς εκεί, με αφήνουν όλες και πάνε στη χορωδία κι εγώ μένω πίσω… Έτσι, ούτε που κατάλαβα πως τελείωσε η πρόβα της χορωδίας και μετά το διάλειμμα μαζευτήκαμε πάλι στην τάξη για μάθημα.

    Μα πόσο με ξάφνιασε η δασκάλα μας με τις ερωτήσεις της!

   –Παιδιά, ποια είναι η πιο όμορφη χορωδία που ακούστηκε ποτέ;

   –Η χορωδία του Γυμνασίου; ρώτησε η Άννα, που είχε αδερφή στο Γυμνάσιο.

   –Η χορωδία της Έκτης; ρώτησε ο Φάνης.

   –Εμείς! απάντησε γελώντας η Σοφία.

   –Σκεφτείτε πιο πολύ! μας παρότρυνε η δασκάλα μας.

   –Κυρία! πετάχτηκε ο Αντώνης. Μήπως είναι η χορωδία των αγγέλων;

   –Ω, ναι! Οι άγγελοι που ανεβοκατέβαιναν στη γη εκείνη τη νύχτα της Γέννησης του Χριστού μας! συμφώνησε η Αναστασία. Κι έψαλλαν το «δόξα εν υψίστοις»!

   –Μα πού το ξέρετε εσείς, Αντώνη και Αναστασία, ότι η πιο όμορφη χορωδία είναι η χορωδία των αγγέλων; Την ακούσατε ποτέ; μας ρώτησε η δασκάλα μας.

   –Όχι, μα το φαντάζομαι.

   –Ποιοι άκουσαν λοιπόν αυτή την εξαιρετική χορωδία;

   –Οι βοσκοί, απάντησε ο Σπύρος. Μέσα στη νύχτα φύλαγαν τα πρόβατά τους, όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά τους οι άγιοι άγγελοι. Πρώτα ο ένας, που τους είπε τη χαρμόσυνη είδηση, και μετά πολλοί.

   –Πόσο θα ’θελα να άκουγα κι εγώ αυτή τη χορωδία! είπα κι εγώ.

   –Δηλαδή, αν οι βοσκοί μπορούσαν να μαγνητοφωνήσουν το τραγούδι των αγγέλων, θα μπορούσαμε να το ακούσουμε κι εμείς σήμερα;

   –Ναι, είπε ο Θανάσης.

   –Όχι, είπε ο Γρηγόρης.

   –Μην ξεχνάτε ότι οι άλλοι κάτοικοι της Βηθλεέμ ούτε άκουσαν ούτε είδαν αγγέλους, συμπλήρωσε η δασκάλα μας.

   –Μα καλά, τι παράξενη χορωδία ήταν αυτή; Το τραγούδι τους δεν το άκουγαν όλοι; ρώτησε ξαφνιασμένη η Μαρίνα.

   –Όχι, απάντησε ο Βασίλης.

   –Ποιοι το άκουγαν; Και γιατί;

   –Νομίζω, κυρία, άκουγαν το τραγούδι των αγγέλων με την ψυχή τους.

   –Με την ψυχή τους; Τι είχε η ψυχή των βοσκών δηλαδή και δεν το είχαν οι άλλοι κάτοικοι της Βηθλεέμ;

   –Ήταν καθαρή! είπε ο Σταύρος.

   –Ήταν απλή! συμπλήρωσε η Άννα.

   –Ήταν πιστή! είπε κι ο Δημήτρης.

   –Μπράβο, παιδιά! Κι εμείς, αν θέλουμε να ακούσουμε με την ψυχή μας το τραγούδι των αγγέλων αυτά τα Χριστούγεννα και πάντα στη ζωή μας, πρέπει να έχουμε καρδιά πιστή, απλή και καθαρή! Κι έτσι όχι μόνο ακούμε το τραγούδι των αγγέλων, αλλά ψάλλουμε κι εμείς μαζί τους ύμνο αγάπης και δοξολογίας στον μικρό Χριστό, είπε η δασκάλα μας, δείχνοντας τους αγγέλους στην εικόνα της Γέννησης.

   Κοίταξα την εικόνα με λαχτάρα. Ω, πόσο θέλω να μπω κι εγώ στη χορωδία των αγγέλων! Να έχω καρδιά πιστή, απλή και καθαρή!

                                     Μυρόπη

“Πρός τή ΝΙΚΗ”, Δεκέμβριος 2020