Δεν ήταν συνηθισμένος.
Ελεύθερος αληθινά.
Ακούραστος στο σώμα. Αποφασιστικός και ριψοκίνδυνος.
Γοητευτικός στο λόγο. Πολυτάλαντος.
Στην πίστη στιβαρός και ασυμβίβαστος.
Στην ψυχή ευαίσθητος. Φύση καλλιτεχνική. Μας ενθουσίαζε.

Αυτός ήταν ο πατήρ Ιγνάτιος Μαδενλίδης. Μια ψυχή φλογερή για τον Χριστό. Μέλος της ιεραποστολικής Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», για χρόνια ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως στη Λάρισα. Και ξαφνικά…

Ιεραπόστολος στην Αφρική! Ο Θεός τον κάλεσε στη μακρινή Κανάνγκα του Κονγκό, για να βοηθήσει έναν γέροντα ιεραπόστολο, τον π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι, και να συνεχίσει το έργο του. Σ’ έναν τόπο, όπου κυριαρχεί η άγνοια και η μαγεία…

Ε, από τότε… οι Κονγκολέζοι του έκλεψαν την καρδιά!

«Τι μπορείς να διδάξεις σε έναν άνθρωπο που γνωρίζει να υπακούει, που ξέρει να ταπεινώνεται, που η υπομονή του είναι ανεξάντλητη; Πώς να διδάξεις την αγάπη σ’ αυτούς που την έχουν;», έγραφε.

Αναγνώρισε αμέσως τα χαρίσματα της φυλής τους. Τους είδε να περπατούν ώρες ολόκληρες για να φθάσουν στο Ναό της Ιεραποστολής και τους θαύμασε. Έμεινε άφωνος μπροστά στα πληγιασμένα παιδάκια που στέκονταν ακίνητα στο ιατρείο, περιμένοντας τη σειρά τους να τα περιποιηθεί η αδελφή νοσοκόμα. Θαύμασε το θεόσδοτο χάρισμα της φωνής τους και καμάρωνε την ωραία Βυζαντινή χορωδία τους. «Τόσα χρόνια εκεί, δεν είδα ούτε έναν παράφωνο!», έλεγε. Θαύμασε και τη σωματική αντοχή τους. «Οι Ζαϊρουά[1] μεταφέρουν ό,τι θα τους δώσεις πάνω στο κεφάλι. Μολύβι είναι αυτό; Λεκάνη είναι; Καρέκλα; Τσιμεντόλιθος; Όλα στο κεφάλι. Τους λέω καμιά φορά: Εσείς είστε γερές. Οι Eυρωπαίες, αν σήκωναν στο κεφάλι αυτά που σηκώνετε, την άλλη μέρα θα είχαν πονοκέφαλο. Και χαμογελούν ευχαριστημένες».

Οι διηγήσεις του ήταν ανεπανάληπτες: «Κάθε φορά που έρχομαι από την Ελλάδα, τα παιδιά με κοιτάζουν στις τσέπες. Ψάχνουν για μπονμπόν. Είχα φέρει καραμέλες, άδειασα τις τσέπες μου, τις μοίρασα όλες. Βλέπω σε λίγο έναν μικρό να γλύφει μια καραμέλα και να την τυλίγει πάλι στο χαρτάκι. Τη φύλαξε για το αδερφάκι του. Ε, είναι να μη συγκινηθείς;», έλεγε και δάκρυζε. Κι άλλοτε: «Τέσσερις μέρες χωρίς νερό, μέσα στις λασποκαλύβες. Τι θα πιουν, πώς θα πλυθούν, πώς θα πλύνουν τις φορεσιές τους;».

Τους αγάπησε, τους πόνεσε∙ κι έβαλε όλες του τις δυνάμεις, για να τους ανακουφίσει. Ένα ποτήρι γάλα και ένα βιταμινούχο μπισκότο εξασφάλισε καθημερινά για όλους τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου «Lumière des Nations» της Ορθόδοξης Ιεραποστολής της Κανάνγκα, γιατί χωρίς αυτά θα λιποθυμούσαν. Όλα έφθαναν από την Ελλάδα. Και… οι καραμέλες άρχισαν να μαζεύονται με… το τσουβάλι για τα παιδιά της Αφρικής!

Όλες του τις ικανότητες και τα χαρίσματα τα χρησιμοποίησε στην ιεραποστολή. Κήρυξε, κατήχησε, βάπτισε, έστησε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Και η ευλογία του Θεού ήρθε. «Η Ορθοδοξία καλπάζει στην Αφρική! Τρέχει σαν τη φλόγα στην ξερή καλαμιά που τη σπρώχνει ο βίαιος άνεμος!».

Το 2003 εξελέγη Επίσκοπος Κεντρώας Αφρικής και χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Η δράση του εξαπλώνεται τώρα σε μια ακτίνα, όση και η Ευρώπη!

Έχτισε ναούς. Όπου έβλεπε ότι η Θεία Λειτουργία γινόταν σε λασποκαλύβα, έχτιζε ναό. Έβαζε όλο το μεράκι του για το σχέδιο, σκόρπιζε τον ενθουσιασμό και το έργο γινόταν μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Βοηθούσε πολύ «η Ελλαδίτσα», όπως έλεγε, που έστελνε σχεδόν τα πάντα έτοιμα, μέσα σε κοντέινερ. Έχτισε πάνω από τριάντα ναούς. Ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος Ναός στην αφρικανική ήπειρο, ο Ναός του Αγίου Ανδρέα, στο κέντρο της Ιεραποστολής στην Κανάνγκα, είναι έργο δικό του.

Έχτισε σχολεία. Όχι μόνο στην Κανάνγκα, αλλά και στα χωριά: Τσιλούμπα, Μπουζιμάι, Τσικάπα… Αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν το Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο στην πρωτεύουσα του Κονγκό, την Κινσάσα. Στη Θεολογική Σχολή δίδασκε κι ο ίδιος. «Félicitation, félicitation. Αυτό είναι κατόρθωμα! Ανεβάζετε το μορφωτικό επίπεδο του Κονγκό!», είπε ο Υπουργός Παιδείας του κράτους με θαυμασμό, βλέποντας το πρωτότυπο σύστημα τηλεδιδασκαλίας που εφάρμοζαν, διδάσκοντας τους φοιτητές και από μακριά, από την Αθήνα, το Παρίσι, την Αυστραλία.

Και ο ακούραστος ιεραπόστολος μένει ταπεινός. Την επιτυχία την αποδίδει στον Θεό και το Όνομά Του δοξάζει. «Έκανα συμφωνία με τον Θεό», λέει. «Είπα: Όσα χρόνια μού δώσεις, θα Σου τα δώσω πίσω. Γι’ Αυτόν θα δουλεύω, μέχρι να πεθάνω».

Κι ο Θεός τού έδινε χρόνια. Τον προστάτευε κατά τρόπο θαυμαστό, σχεδόν απίστευτο. Σ’ ἕνα από τα πολλά αεροπορικά του ταξίδια, το 2008, στην πόλη Γκόμα, το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε δεν μπόρεσε να απογειωθεί, και πήρε φωτιά. Ε, λοιπόν. Ο Δεσπότης πρόλαβε, πήδησε από το αεροπλάνο και σώθηκε!!!

Κάποτε αρρώστησε βαριά από την καρδιά του. Ο γιατρός στην Ελλάδα τού είπε ότι έχει έξι μήνες ζωής και δεν του έδινε την άδεια να πάει στην Αφρική. «Γιατρέ μου, είπε τότε, αν μ’ αφήσεις εδώ, θα πεθάνω απ’ το μαράζι. Άσε με να πάω κάτω, να πεθάνω πάνω στη δουλειά». Πήγε, κι έζησε άλλα οκτώ χρόνια! Κι έχτισε κι άλλους ναούς…

–Σεβασμιώτατε, πού τα βρίσκετε τα χρήματα;
–Δεν τα βρίσκω, με βρίσκουν, απαντούσε με χαμόγελο.

Κι ήταν ακριβώς έτσι. Δεν προλάβαινε να το ανακοινώσει και το τηλέφωνο χτυπούσε: «Θέλω να δώσω χρήματα στην ιεραποστολή. Και να μείνω ανώνυμος». Άλλοτε τα χρήματα έρχονταν ως απάντηση στις προσευχές του.

Πρόσφεραν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί. Ένα φτωχό ζευγάρι ήθελε να προσφέρει κάτι. Κι επειδή δεν τους περίσσευε τίποτα, δώρισαν τις λίρες που είχαν από το γάμο τους.

Τους συνεργάτες του τους τιμούσε. «Είστε τα χέρια μου, είστε οι πλάτες μου», έλεγε. «Η ιεραποστολή δεν έχει ανάγκη μόνο από κατηχητές. Είναι απαραίτητα και τα μετόπισθεν».

Και στις καρδιές άναβε φωτιές. Κι έβλεπε πάντοτε μακριά.

–Ξέρεις Γαλλικά;
–Όχι, Σεβασμιώτατε.
–Κρίμα, δεν μπορείς να  ‘ρθεις στην Αφρική.[2] Τι ξέρεις τότε;
–Λίγα Αγγλικά.
–Τελειοποίησε τα Αγγλικά σου τότε. Χωρίς μια ξένη γλώσσα σήμερα δεν πάει κανείς πουθενά.

Το 2011, μετά τη συνταξιοδότησή του, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τού απένειμε τον τίτλο του Επισκόπου Πενταπόλεως. Τον δέχθηκε με συγκίνηση και δεν σταμάτησε τα έργα του, παρόλο που είχε ξεπεράσει τα ογδόντα του!

Τώρα ο Πενταπόλεως δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Πριν λίγους μήνες, καθώς έχτιζε στην Αφρική τον τελευταίο του ναό, έπεσε και χτύπησε. Ήρθε από πάνω και η ελονοσία και μετά από οδυνηρή δοκιμασία αρκετών ημερών, στις 9 Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου, μνήμη του αγίου Νεκταρίου, του πρώτου Επισκόπου Πενταπόλεως, η ψυχή του πέταξε για τον ουρανό. Τη συμφωνία του με τον Θεό την είχε τηρήσει.

Άγιε Γέροντά μας, εκεί που βρίσκεσαι τώρα, ξεκουράσου. Ο σπόρος που έσπειρες βλάστησε. Η φλόγα που άναψες έγινε φωτιά!

Δες τα έγχρωμα παιδιά σου, έξω απ’ τούς ναούς που εσύ έχτισες. Άκου τα! Τραγουδούν χαρούμενα: «Nzambi manuyi, tuasakidila…» (Θεέ μου, Σε ευχαριστώ…»)!

Σκύψε και στην άλλη σου πατρίδα, την Ελλάδα, να δεις και τα άλλα σου πνευματικά παιδιά. Κι αφουγκράσου τη φωνή της καρδιάς τους:

«Γέροντα, η φλόγα που άναψες μέσα μας για τον Χριστό δεν πρόκειται να σβήσει!».

Αμήν. Με τις πρεσβείες σου.

Ε.Μ.

[1] Γυναίκες από το Ζαΐρ (παλιά ονομασία του Κονγκό).

[2] Στο Κονγκό τα Γαλλικά είναι η επίσημη γλώσσα του κράτους.

«Πρός τή ΝΙΚΗ», Μάιος 2018