Σήμερα 3/1/2016 εορτάζουν:

• Ὁ Προφήτης Μαλαχίας
• Ὁ Ἅγιος Γόρδιος
• Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ σημειοφόρος ὁ ἐν Ἁγίῳ Ζαχαρίᾳ Ἀτρώας
• Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μήτηρ καὶ τὰ δυὸ Τέκνα
• Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Θαυματουργός
• Ἡ Ἁγία Θωμαΐς ἡ θαυ­μα­τουρ­γὸς ἐκ Λέ­σβου 
• Ἡ Ἁγία Γενεβιέβη τῶν Παρισίων

Η ΟΣΙΑ ΘΩΜΑΪΣ 

ἡ θαυ­μα­τουρ­γὸς ἐκ Λέ­σβου 

Η ὁ­σί­α Θω­μα­ῒς γεν­νή­θη­κε στὶς ἀρ­χὲς τοῦ Ι΄ αἰ­ῶ­νος (910-913) στὴν ἁ­γι­ο­τό­κο Λέ­σβο (Μυ­τι­λή­νη) ἀ­πὸ πλου­σί­ους καὶ εὐ­σε­βεῖς γο­νεῖς, τὸν Μι­χα­ὴλ καὶ τὴν Κα­λή. Ἦ­ταν καρ­πὸς θερ­μῶν προ­σευ­χῶν τῶν γο­νέ­ων της πρὸς τὴν ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κο νὰ ἀ­πο­κτή­σουν παι­δί, δι­ό­τι ἦ­σαν ἄ­τε­κνοι. Στὴ Μυ­τι­λή­νη ἡ Ἁ­γί­α ἔ­ζη­σε τὰ 25 πρῶ­τα χρό­νια τῆς ζω­ῆς της. Καὶ τὰ ὑ­πό­λοι­πα στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, στὴν πε­ρι­ο­χὴ τῆς Χαλ­κη­δό­νος.

Ἕ­νας ἦ­ταν ὁ πό­θος τῆς Ἁ­γί­ας: νὰ κο­σμεῖ τὴν ψυ­χή της μὲ τὴν θε­ο­σέ­βεια καὶ τὶς ἀ­ρε­τὲς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Σὲ ἡ­λι­κί­α 24 ἐ­τῶν πι­ε­ζο­μέ­νη ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς της – καὶ ἐ­νῶ ἡ ἴ­δια πο­θοῦ­σε πο­λὺ τὸν δρό­μο τῆς ἀ­φι­ε­ρώ­σε­ως πρὸς τὸν Κύ­ριο – ­νυμ­φεύ­θηκε. Δυ­στυ­χῶς ὅ­μως ὁ σύ­ζυ­γός της Στέ­φα­νος ἦ­ταν σκλη­ρός. Τῆς φερόταν μὲ βι­αι­ό­τη­τα. Πολ­λὲς φο­ρὲς τὴν ­τα­πεί­νω­νε. Καὶ ἡ Ἁ­γί­α ἀν­τέ­τασ­σε στὴ βάρ­βα­ρη συμ­πε­ρι­φο­ρά του ὑ­πο­μο­νή, πρα­ό­τη­τα καὶ βα­θειὰ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α. Βλέ­πον­τας τὶς πλη­γὲς ἀ­πὸ τὰ κτυ­πή­μα­τα ποὺ τῆς προ­ξε­νοῦ­σε ὁ σύ­ζυ­γός της δο­ξο­λο­γοῦ­σε τὸν Κύ­ριο ποὺ τὴν ἀ­ξί­ω­νε ἑ­νὸς τό­σο σκλη­ροῦ σταυ­ροῦ, ἀ­πὸ τὸν ὁ­ποῖ­ο μπο­ροῦ­σε πλοῦ­το ἀ­ρε­τῶν νὰ καλ­λι­ερ­γή­σει. Μὲ τὴν ἀ­γά­πη της προ­σπα­θοῦ­σε νὰ κα­τευ­νά­ζει τὶς ἐ­κρή­ξεις τοῦ συ­ζύ­γου της. Καὶ πο­τὲ δὲν πα­ρε­πο­νεῖ­το.

Ἀρ­κε­τὲς φο­ρὲς ἡ Ἁ­γί­α περ­νοῦ­σε τὴ νύ­κτα της προ­σευ­χο­μέ­νη μέ­σα στὸν ἱ­ε­ρὸ Να­ὸ τῶν Βλα­χερ­νῶν. Καὶ ἀν­τλοῦ­σε ἀ­πὸ τὴν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α της μὲ τὸν Θε­ὸ δύ­να­μι γιὰ τὸν ἀ­γῶ­να τῆς ἡ­μέ­ρας. Προ­σευχόταν ὄ­χι μό­νο γιὰ τὰ δι­κά της θέ­μα­τα ἀλ­λὰ καὶ γιὰ ὅ­λο τὸν κό­σμο. Ἀγ­κά­λια­ζε μὲ τὴν προ­σευ­χή της ὅ­λους τοὺς πο­νε­μέ­νους καὶ ὅ­λους ὅ­σους ­σή­κω­ναν πει­ρα­σμούς. Ἐ­πει­δὴ δὲ ἤ­ξε­ρε ἡ Ἁ­γί­α ἀ­πὸ πό­νο, κα­τα­νο­οῦ­σε τοὺς δυ­στυ­χεῖς καὶ ἔ­πα­σχε μα­ζί τους. Δὲν ἔ­με­νε ὅ­μως στοὺς στο­χα­σμούς. Τὴν ἀ­γά­πη της τὴν ἔ­δει­χνε καὶ ἔμ­πρα­κτα. Ἡ ζω­ή της ἦ­ταν μιὰ δια­ρκὴς θυ­σί­α καὶ δι­α­κο­νί­α πρὸς τοὺς πά­σχον­τας πτω­χοὺς καὶ ἀ­σθε­νεῖς. Ὅ­λους τοὺς ἐ­νί­σχυ­ε καὶ τοὺς πα­ρη­γο­ροῦ­σε. Πα­ρη­γο­ροῦ­σε τοὺς πεν­θοῦν­τας μὲ λό­γους ἐλ­πί­δος καὶ πί­στε­ως στὴν Ἀ­νά­στα­ση. Ἰ­δι­αί­τε­ρα ὅ­μως συμ­πα­θὴς ἦ­ταν πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ πα­ρέ­συ­ρε ἡ ἁ­μαρ­τί­α καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο πρὸς τὶς ἀ­πο­στα­τη­μέ­νες γυ­ναῖ­κες. Γι’ αὐ­τὲς ἡ Ἁ­γί­α ἦ­ταν σω­σί­βιο σω­τη­ρί­ας. Για­τὶ μὲ τὸν στορ­γι­κὸ καὶ ἀ­φυ­πνι­στι­κό της λό­γο τὶς ὡ­δη­γοῦ­σε στὴ με­τά­νοι­α καὶ στὸ λι­μά­νι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, στὴν ἀγ­κά­λη τοῦ στορ­γι­κοῦ Πα­τέ­ρα καὶ Θε­οῦ μας.

Ἦ­ταν πραγ­μα­τι­κὰ ἡ Ἁ­γί­α ἕ­νας ἄν­θρω­πος τοῦ Θε­οῦ μὲ πλού­σια ἀ­ρε­τὴ καὶ εὐ­σέ­βεια. Εἶ­χε προ­σα­να­το­λί­σει τὸ βλέμ­μα της στὴ Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ ἐ­φήρ­μο­ζε μὲ ἀ­κρί­βεια τὶς ἐ­πι­τα­γὲς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, χω­ρὶς νὰ δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται γιὰ τὶς δυ­σκο­λί­ες καὶ τὰ προ­βλή­μα­τά της.

Γιὰ τὸ ἦ­θος της αὐ­τὸ καὶ τὴν ὁ­σι­ό­τη­τά της τὴν τι­μοῦ­σε πο­λὺ ὁ κό­σμος, τὴν ἀ­νε­γνώ­ρι­ζε ὡς ἅ­γιο ἄν­θρω­πο, ἀ­φοῦ μά­λι­στα οἱ προ­σευ­χές της θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σαν. Πολ­λοὶ ἀ­σθε­νεῖς μὲ τὴν δύ­να­μη τῆς προ­σευ­χῆς της θε­ρα­πεύ­θη­καν.

Σύν­το­μα ἡ ὁ­σί­α Θω­μα­ῒς ὁ­λο­κλή­ρω­σε τὸν ἀ­γῶ­να τῆς πνευ­μα­τι­κῆς της ζω­ῆς. Ὁ Κύ­ριος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του ἔ­κρι­νε ὅ­τι ἔ­πρε­πε νὰ ἀ­φή­σει τὰ ἐγ­κό­σμια καὶ νὰ ἀ­πέλ­θει στὰ σκη­νώ­μα­τα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ χα­ρί­ζον­τάς της «στέ­φα­νο ἀ­θα­να­σί­ας». Ἔ­τσι σὲ μι­κρὴ σχε­τι­κὰ ἡ­λι­κί­α, 38 χρο­νῶν, ὁ­σια­κὰ καὶ εἰ­ρη­νι­κὰ ἐ­κοι­μή­θη· ἀ­φοῦ ἐκ­πλή­ρω­σε τὸ χρέ­ος τῆς ἀ­γά­πης καὶ ἄ­φη­σε πα­ρά­δειγ­μα ἀ­γογ­γύ­στου ὑ­πο­μο­νῆς ση­κώ­νον­τας ἐ­πὶ 13 χρό­νια τὸν βα­ρὺ σταυ­ρὸ τοῦ δυ­στρό­που συ­ζύ­γου της, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­φοῦ ὑ­πη­ρέ­τη­σε τὸν Κύ­ριο στὸ πρό­σω­πο τῶν πτω­χῶν καὶ τῶν πο­νε­μέ­νων.

Ἡ τα­φή της ἔ­γι­νε στὴν γυ­ναι­κεί­α Ἱ­ε­ρὰ Μο­νή – ὅ­που εἶ­χε γί­νει ἡ­γου­μέ­νη ἡ μη­τέ­ρα της – καὶ ὀ­νο­μα­ζό­ταν «τὰ μι­κρὰ Ρω­μαί­ου» ἢ «τὰ Ρω­μαί­ου» στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καὶ βρισκόταν κτι­σμέ­νη στὸν ἕ­βδο­μο λό­φο τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως με­τα­ξὺ τῶν πυ­λῶν τοῦ Πο­λυ­αν­δρί­ου καὶ τῆς Ση­λυ­βρί­ας.

Σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες με­τὰ τὴν τα­φή της ἔ­γι­νε ἡ ἀ­να­κο­μι­δὴ τοῦ ἱ­ε­ροῦ της Λει­ψά­νου καὶ το­πο­θε­τή­θη­κε σὲ πο­λυ­τε­λῆ λάρ­να­κα μέ­σα στὸ Κα­θο­λι­κὸ τῆς Μο­νῆς. Ἔ­χου­με μάλιστα τή μαρ­τυ­ρί­α ὅ­τι φαί­νον­ταν στὰ «ἀ­θλη­τι­κά της χέ­ρια τὰ οἰ­δή­μα­τα» ἀ­πὸ τὰ κτυ­πή­μα­τα τοῦ συ­ζύ­γου της. Ἡ μνή­μη της τελοῦνταν πα­νη­γυ­ρι­κὰ στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη κά­θε πρώ­τη Ἰ­α­νου­α­ρί­ου μέ­χρι τὸν 10ο αἰ­ῶ­να. Με­τὰ ὅ­μως με­τε­τέ­θη ἡ μνή­μη της στὶς 3 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου, γιὰ νὰ ἑ­ορ­τά­ζε­ται μὲ πε­ρισ­σό­τε­ρη λαμ­πρό­τη­τα, ἐ­πει­δὴ συ­νέ­πι­πτε μὲ τὴν Δε­σπο­τι­κὴ ἑ­ορ­τὴ τῆς Πε­ρι­το­μῆς τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ τὴν μνή­μη τοῦ Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Ἡ Ὁ­σί­α καὶ με­τὰ τὸν θά­να­τό της ἐ­πι­τε­λοῦ­σε θαύ­μα­τα. Ὁ τά­φος της ἔ­γι­νε με­γά­λο προ­σκύ­νη­μα. Καὶ ἐ­κεῖ οἱ πι­στοὶ ἐ­να­πέ­θε­ταν τὶς ἀ­γω­νί­ες καὶ τὰ προ­βλή­μα­τά τους. Ἐ­κεῖ λέ­γε­ται ὅ­τι ἔ­φθα­σε κά­πο­τε καὶ ὁ σύ­ζυ­γός της κυ­ρι­ευ­μέ­νος ἀ­πὸ πο­νη­ρὸ πνεῦ­μα. Καὶ ζη­τῶν­τας χά­ρι καὶ ἔ­λε­ος ἀ­πὸ τὴν ὁ­σί­α σύ­ζυ­γό του λυ­τρώ­θη­κε ἀ­πὸ τὰ δαι­μό­νια.

Δί­και­α ἡ Ἁ­γί­α μας ὀ­νο­μά­σθη­κε «προ­στά­τις τοῦ συ­ζυ­γι­κοῦ βί­ου καὶ συμ­φι­λι­ώ­τρια τῶν συ­ζύ­γων». Σὲ μιὰ ἐ­πο­χὴ ὅ­που ὁ θε­σμὸς τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας δι­έρ­χε­ται κρί­ση καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι ἕ­τοι­μοι μὲ τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ἀ­φορ­μὴ νὰ δι­α­λύ­σουν τὸν ἅ­γιο δε­σμὸ τοῦ γά­μου, ἡ ἁ­γί­α Θω­μα­ῒς ἔρ­χε­ται νὰ μᾶς δι­δά­ξει τὸ με­γά­λο μά­θη­μα τῆς ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας καὶ τῆς ὑ­πο­μο­νῆς.

Ἡ εὐ­γέ­νεια, ἡ κα­λω­σύ­νη καὶ ἡ ἀ­νε­κτι­κό­της τοῦ (τῆς) συ­ζύ­γου πρὸς τήν (τόν) σύ­ζυ­γο γί­νον­ται κυ­μα­το­θραύ­στης ποὺ δι­α­λύ­ει ὅ­λα τὰ κύ­μα­τα τῶν δύ­σκο­λων στιγ­μῶν. Ὅ­ποι­ος ὑ­πο­χω­ρεῖ πρῶ­τος – γιά χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου – εἶ­ναι καὶ ὁ νι­κη­τής. Καὶ ἡ ἀ­γά­πη πάν­τα νι­κᾶ! Λοι­πὸν «ἀ­νε­χό­με­νοι ἀλ­λή­λων ἐν ἀ­γά­πῃ» πάν­τα θὰ κερ­δί­ζου­με τοὺς ἄλ­λους. Καὶ ἡ εἰ­ρή­νη τοῦ Χρι­στοῦ θὰ βα­σι­λεύ­ει στὰ σπί­τια μας.

Κά­θι­σμα Β΄ Στι­χο­λο­γί­ας Ὄρ­θρου

«Ἀν­δρεί­ως ἔ­φε­ρες τὰς τοῦ συ­ζύ­γου σου πλη­γὰς καὶ μώ­λω­πας καὶ πι­κρὰ σκώμ­μα­τα,

ἐν ἀ­πη­νεί­ᾳ χα­λε­πῇ καὶ γνώ­μῃ θη­ρι­ο­τρό­πῳ, Θω­μα­ῒς παν­θαύ­μα­στε…

διὸ καὶ θαυ­μα­στῶς ἐ­δο­ξά­σθης πα­ρὰ Χρι­στοῦ τοῦ στε­φο­δό­του»

«Ἀ­πό τό πε­ρι­ο­δι­κό «Ο ΣΩΤΗΡ»