ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

 Μια νοοτροπία και καθημερινή πρακτική συμπεριφορά αντικοινωνική, υπερφίαλη και αμαθής, που επιμένει να διακρίνει τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους. Σκοτεινός και πολύπλευρος εμφανίζεται στην καθημερινότητα της κοινωνίας ο ρατσισμός, ακόμη και ανάμεσα στα έθνη της ίδιας φυλής, αλλά και ανάμεσα σε πολίτες του ίδιου έθνους.

 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Ο Ρατσισμός ως λέξη –από το RACE: ράτσα, φυλή– είναι σχετικά καινούργια λέξη και εκφράζει όλη τη θεωρία «περί φυλετικών διακρίσεων». Ως ιδεολογία απλώνεται στο μακρινό παρελθόν και σαν ύπουλη μεταδοτική αρρώστια μολύνει και σήμερα μεγάλες ή μικρές κοινωνικές ομάδες.

Προκλητική εμφάνιση του Ρατσισμού έχουμε στα μέσα του 19^ου αιώνα, με το έργο του Γάλλου διπλωμάτη A. GOBINEAU (1816-82), «Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρωπίνων φυλών». Σύμφωνα μ’ αυτό, οι ανθρώπινες φυλές διακρίνονται σε ανώτερες, προικισμένες δηλαδή με ικανότητες να δημιουργούν πολιτισμό και να άρχουν, και φυλές κατώτερες, ικανές δηλαδή μόνον να αφομοιώνουν τον πολιτισμό που δημιουργούν οι ανώτερες, και να εκτελούν τις εντολές τους.

Σήμερα, βέβαια, καμιά τέτοια διαφορά δεν γίνεται αποδεκτή από την επιστήμη της Βιολογίας. Εντυπωσιακή όμως παραμένει η σκοταδιστική πλάνη των Ευρωπαίων, που συζητούσαν, αν οι μη λευκοί έχουν ψυχή, όταν οι Ίνκας, γηγενείς της σημερινής Νοτίου Αμερικής, είχαν διαμορφώσει μια εντυπωσιακή αυτοκρατορία με 12.000.000 κατοίκους, με το καλύτερο οδικό σύστημα στον κόσμο. Η σύγχρονη Βιολογία αναγνωρίζει στους ανθρώπους μια «βιολογική ατομικότητα», αλλά εξαιρετικά προικισμένοι άνθρωποι ανήκουν σε όλες τις φυλές της γης.

Οι ρατσιστικές θεωρίες διατυπώθηκαν από Ευρωπαίους, για να δικαιολογούν τα εγκλήματα του δουλεμπορίου των μαύρων Αφρικανών. Πρόβαλαν ακόμη την ανυπόστατη θεωρία περί επικράτησης των εκλεκτών, με τη διακήρυξη ότι η λευκή βορειοευρωπαϊκή φυλή, η «Αρία» φυλή (παντελώς ανύπαρκτη), έπρεπε να κυριαρχήσει στον κόσμο, για να τον διορθώσει. Με αυτά έπεισε ο Χίτλερ τη Ναζιστική Γερμανία να αιματοκυλίσει τον κόσμο και να προκαλέσει το φρικτό ολοκαύτωμα της εξόντωσης των Εβραίων και άλλων «κατωτέρων» κατά την θεώρησή του λαών.

Οι αγώνες για την κατάργηση του ρατσισμού στην Αμερική είναι βαμμένοι με το αίμα μεγάλων αγωνιστών, από τον 16^ο Πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν (1865) μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1968). Δικαιώθηκαν όμως τελικά με την εκλογή αφροαμερικανού, του Μπάρακ Ομπάμα, ως 44^ου Προέδρου των ΗΠΑ (2009-2017).

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

Στην εθνική μας παράδοση από την κλασική αρχαιότητα έχουμε την Πλατωνική καταγραφή ότι «κανένας δεν γεννιέται με τα στίγματα της τάξης του», αλλά και τη διακήρυξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που υπερβαίνει τον διδάσκαλό του τον Αριστοτέλη και θέτει ως βάση για τη διάκριση Ελλήνων και Βαρβάρων την αρετή. Επειδή «πολλούς καί τῶν Ἑλλήνων εἶναι κακούς καί τῶν Βαρβάρων ἀστείους (ωραίους, καλλιεργημένους)».

Πάνω απ’ όλα, έχουμε την ορθόδοξη πίστη μας με το υπέροχο παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που επαινεί τους αλλογενείς, όπως τον Εκατόνταρχο για την πίστη του και τον ξένο 10^ο λεπρό για την ευγνωμοσύνη του. Τους αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, όπως στη Σαμαρείτιδα, θαυματουργεί για χάρη τους, όπως στη Χαναναία, και περιγράφει τον άνθρωπο που αποδεικνύεται «πλησίον» για τον συνάνθρωπό του, στο πρόσωπο του καλού Σαμαρείτη.

Έχουμε ακόμη τη θεόπνευστη εξαγγελία του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος… βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. γ΄ 11).

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ

Το θέμα του ρατσισμού είναι πολύπλοκο και πολύπλευρο, μάλιστα σήμερα, εξαιτίας της έξαρσης των μεταναστεύσεων, των προσφύγων και της τρομοκρατίας. Τα τεράστια αυτά πολιτικοκοινωνικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται πρόχειρα.

Στη σύγχρονη όμως ελληνική κοινωνία χρησιμοποιείται τελευταία ο χαρακτηρισμός «ρατσιστής» ως μέσο συκοφάντησης, αποδυνάμωσης, παραποίησης και διαστρέβλωσης της αλήθειας. Έτσι, συχνά αποκαλείται ρατσισμός και μόνη η ομολογία της ορθοδόξου πίστεως, της μοναδικότητας του προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού ως Υιού του Θεού.

Αποκαλείται ακόμη ρατσισμός η έκφραση ελληνικής εθνικής συνειδήσεως, η υπεράσπιση του οικογενειακού θεσμού και τελικά οποιαδήποτε πράξη υποταγής στο θέλημα του Θεού.

Ένας σύγχρονος διαστρεβλωμένος ρατσισμός, δαιμονικός, από ανθρώπους, που αποκαλούν ρατσιστή οποιονδήποτε άλλον δεν επικροτεί τις ανόσιες πράξεις τους και δεν χειροκροτεί την περηφάνια που προβάλλουν γι’ αυτές.

Το ερώτημα «ΕΙΣΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ;» έχει στόχο διπλό:

1) Την αναγνώριση των τυχόν ρατσιστικών δικών μας αισθημάτων, την υποβόσκουσα υπεροπτική εσωτερική πεποίθηση, που μας τοποθετεί έστω ελάχιστα ψηλότερα από τους άλλους.

2) Την απόρριψη με ανδρεία, χωρίς υποστολή, του χαρακτηρισμού μας ως ρατσιστών, όταν υπερασπιζόμαστε τη χριστιανική πίστη μας, την πατρίδα μας, την αρετή και το δίκαιο, το θέλημα του Θεού, που ισχύει το ίδιο για κάθε άνθρωπο.

Γι’ αυτά τα δύο είναι χρέος και αξίζει ν’ αγωνιζόμαστε.

Γ.

«Πρός τή ΝΙΚΗ», Ιούνιος 2018