9 Αυγούστου 2015 Ι΄ Ματθαίου Ματθ. ιζ΄ 14-23
«ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»
Μόλις είχε κατεβεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τους τρεις μαθητές Του από το όρος της Μεταμορφώσεως. Και αμέσως βρέθηκε μπροστά σε μια σκηνή θορυβώδη και ταραχώδη: Όχλος πολύς να συζητούν έντονα με τους αποστόλους – μαθητές του Σωτήρος, αυτούς που δεν είχαν ανεβεί μαζί Του στο Θαβώρ.
Πλησίασε λίγο ακόμα ο Χριστός μας, οπότε κάποιος άνδρας ξεχώρισε από το πλήθος και γεμάτος αγωνία ήρθε και έπεσε μπροστά στα πόδια Του.
–Ελέησε τον γιο μου, Κύριε, άρχισε να κραυγάζει. Υποφέρει φρικτά! Πάσχει από επιληψία και συχνά πέφτει με σπασμούς μέσα στη φωτιά και άλλοτε στο νερό. Κάθε στιγμή κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του. Τον έφερα εν τω μεταξύ στους μαθητές σου, αλλά όμως δεν μπόρεσαν αυτοί να τον θεραπεύσουν.
Άκουσε ο Κύριος με θλίψη τα λόγια αυτά και με στεναγμό ψυχής είπε:
–Ω, γενιά άπιστη, βουτηγμένη μέσα στην κακία και πονηρία! Μέχρι πότε θα είμαι κοντά σας; Μέχρι πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε τον μου εδώ.
Τον έφεραν, και ο Κύριος διέταξε το δαιμόνιο να βγει από μέσα του (διότι δαιμόνιο ήταν αυτό που βασάνιζε το παιδί, κι όχι παθολογική νόσος). Βγήκε ο δαίμων, και το παιδί έγινε καλά.
Σε λίγο, όταν τελείωσε όλη αυτή η σκηνή και ο πατέρας με το παιδί έφυγαν και τα πλήθη διαλύθηκαν, πλησίασαν τον Διδάσκαλο οι μαθητές Του ιδιαιτέρως και Τον ρώτησαν:
–Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το δαιμόνιο αυτό απ’ το παιδί;
–Επειδή σας λείπει πίστη, τους απάντησε ο Χριστός.
Και αμέσως συνέχισε:
–Σας διαβεβαιώνω πως, εάν έχετε πίστη θερμή και δυνατή σαν το μικρό σπόρο του σιναπιού –που μέσα του περικλείει φοβερή δύναμη, ώστε να βλαστάνει φυτό που αυξάνει σε μεγάλο ύψος– τότε θα είστε ικανοί να πείτε στο βουνό αυτό «φύγε από δω και πήγαινε εκεί», και θα πάει. Τίποτε δεν θα σας είναι αδύνατο.
Επιπλέον, πρόσθεσε ο Χριστός μας, πρέπει να ξέρετε πως αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο παρά μόνον με προσευχή και νηστεία.
Αυτά τα λόγια τους είπε ο θείος Διδάσκαλος, και στο τέλος τους υπενθύμισε ότι πλησίαζε τότε ο καιρός που θα οδηγούνταν στο άχραντο Πάθος και την Ανάστασή Του.
Πράγματι, το θαύμα αυτό του Κυρίου ήταν από τα τελευταία Του. Δεν επρόκειτο για πολύ ακόμα να βρίσκεται στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους.
* * *
«ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»
Μέχρι πότε θα είναι μαζί μας ο Κύριος και θα μας ανέχεται;
Ένα ερώτημα που δεν πρέπει να μας αφήσει αδιάφορους, φίλε μου.
Βέβαια, ο Κύριός μας, γεμάτος σπλάχνα και οικτιρμούς, μας υποσχέθηκε λίγο προτού αφήσει τη γη με τη θεία Ανάληψή Του, πως θα είναι κοντά μας, κοντά στους δικούς Του, όλες τις ημέρες, όλα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Δεν πρόκειται να μας βαρεθεί ο Χριστός και να μας αφήσει.
Μπορεί όμως να γίνει κάτι άλλο: η καρδιά μας να πωρωθεί, να σκοτεινιάσει τελείως, οπότε τον έχασε τον Χριστό. Σαν την πυκνή ομίχλη που πέφτει τον χειμώνα στο βουνό, και δεν βλέπεις τίποτε μπροστά σου. Δεν ξέρεις μετά πού πηγαίνεις, και ο κίνδυνος να γκρεμοτσακιστείς ελλοχεύει συνεχώς δίπλα σου.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Με τον συμβιβασμό και την «εκχώρηση εδάφους» στην αμαρτία μέσα μας. «Δεν πειράζει» το ένα, «λίγο» το άλλο, και σε λίγο ο άνθρωπος αποτυφλώνεται ολωσδιόλου. Πού Χριστός μετά; Πάει, τελείωσε για τον άνθρωπο. Ούτε θέληση για μετάνοια υπάρχει, ούτε συνεπώς δυνατότητα διόρθωσης.
Αυτό που είπε ο Χριστός μας άλλοτε, αυτό να ’χουμε συνεχώς στο νου μας:
«Όσο ακόμα έχετε μπροστά σας το Φως, Εμένα, πιστέψτε στο Φως, αποδεχθείτε με στη ζωή σας, για να μη σας προφτάσει το σκοτάδι»…
Και μετά;…
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Αύγουστος 2015