Υπεραγία, Αειπάρθενος και Θεοτόκος! Δεν υπάρχει γραφίδα που να κατάφερε να υμνήσει τα μεγαλεία Της. Μυριάδες οι ύμνοι, εκατομμύρια τα εγκώμια, άπειρες οι προσευχητικές αναφορές στο πανάγιο πρόσωπό Της! Κι όμως, όλα φτωχά και λίγα μπροστά στο ανυπέρβλητο μυστήριο της αρετής Της. Όλα τα ανθρώπινα ψελλίσματα πέφτουνε θύματα του παράδοξου που Την περιβάλλει και Την αναδεικνύει ένδοξη.
Στη Γέννηση του Υιού Της η ίδια παραμένει αγνή και άφθορος. Γίνεται μάνα και ταυτόχρονα αναδεικνύεται τείχος των παρθένων.
Ζει και κινείται δίπλα στον Υιό Της σιωπηλά. Σε ολόκληρη τη δημόσια δράση Του η εύλαλη σιωπή Της «αναγκάζει» τους Ευαγγελιστές να σιωπήσουν. Ελάχιστα από τα λόγια Της διασώζονται μέσα στα ιερά Ευαγγέλια. Μετά την Κοίμησή Της η σιωπή εκρήγνυται και χείμαρρος ύμνων αναβλύζει από τα χείλη των πιστών γι’ Αὐτήν.
Αφανής και διακριτική η παρουσία Της δίπλα στον Υιό και Θεό Της. Στις σελίδες των Ευαγγελίων παρελαύνουν Απόστολοι, Γραμματείς, Φαρισαίοι, Τελώνες, άνδρες, γυναίκες, πονεμένοι, ασθενείς, δίκαιοι, αμαρτωλοί… Χιλιάδες κόσμου που συνωστίζονται γύρω από τον Υιό Της. Η δική Της παρουσία διαπερνά σαν αδιαμφισβήτητη υποψία κάθε Του βήμα, αλλά σπάνια φαίνεται. Είναι εμφανώς αφανής. Μετά την Κοίμησή Της η αφάνεια παύει. Κι η Θεοτόκος κάνει αισθητή την παρουσία Της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η μορφή Της ιστορείται σε εκατομμύρια εικόνες. Ως μήτηρ της Ζωής ολοζώντανη θαυματουργεί, ομιλεί, κλαίει, δακρύζει, μυροβλύζει. Απλώνει τα άχραντα χέρια Της πάνω από πεδία μαχών. Μπαίνει σε χειρουργεία και θεραπεύει. Ταξιδεύει σε θάλασσες. Διαφεντεύει μοναστήρια. Κι όλοι μαρτυρούν για την εμφάνεια και την αδιάψευστη παρουσία Της.
Όλα όσα Την περιβάλλουν ξεπερνούν τη λογική. Διότι παράδοξη και υπέρλογη ήταν η εκλογή Της να αναδειχθεί Θεοτόκος! Στη σύντομη επίγεια ζωή Της σιωπά, κρύβεται. Στην Κοίμησή Της βοά. Είναι η μάνα, η Παρθένος, η Μεσίτριά μας προς τον Θεό.
«Ὑπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2020
